.

Τετάρτη 1 Ιουνίου 2016

ΟΧΙ ΑΛΛΟΙ "ΗΡΩΕΣ"...

  Όταν τα "αντιστασιόμετρα" κραδαίνονται ως  φύλλα συκής τής σταλινικής ή άλλης φιλοχουντικής ηθικολογίας




                        


   Δημήτρης Πουλικάκος και οι Εξαδάκτυλος - Τί μας λες... (τραγούδι τoυ 1972, που για ευνόητους λόγους δεν κυκλοφόρησε επί δικτατορίας, από το άλμπουμ "Μεταφοραί εκδρομαί ο Μήτσος" του 1976)




 Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΩΣ "ΑΥΤΟΪΚΑΝΟΠΟΙΟΥΜΕΝΗ" ΚΛΕΙΣΤΟΤΗΤΑ ΣΗΜΑΣΙΩΝ


   Υπάρχει η διαδεδομένη παρεξήγηση να θεωρούνται ως μάρτυρες και άξιοι τιμών οι άνθρωποι που διώκονται ή πεθαίνουν για τα "πιστεύω" ή τις "ιδέες" τους. Η μαρτυρολογική αντίληψη (που είναι απολύτως άγνωστη στον αρχαίο ελληνικό κόσμο και σήμερα αποτελεί ισχυρό χριστιανικό κατάλοιπο) έχει και κάποιες αναπόφευκτες συλλογιστικές συνέπειες. Όπως π.χ. όταν αποδεικνύεται άκρως προβληματική κάθε φορά που πρόκειται να αξιολογηθούν όχι μόνο οι "δικοί" μας διωχθέντες ή νεκροί, αλλά και αυτοί των "άλλων", ή -ακόμα χειρότερα- των αντιπάλων. 
    Έτσι π.χ. κάποιοι αναγκάζονται να προβαίνουν κάθε φορά σε μια παντελώς αυθαίρετη ιδεολογική "αξιολόγηση" τού γιατί οι δικές τους ιδέες ήσαν "αξιότερες για μαρτύριο" από των "άλλων". Σε αυτή την περίπτωση ο "άλλος" ή ο αντίπαλος υποβαθμίζονται, μειώνονται και τελικά απαξιώνονται μέσω της αρνητικής ιδεολογικής "αξιολόγησης" τών "πιστεύω" τους. Έτσι οι -ανύπαρκτοι και επινοημένοι- χριστιανοί "μάρτυρες" που -υποτίθεται ότι- πέθαναν "για του Χριστού την πίστη την αγία" αγιοποιούνται, σε αντίθεση με τους κατασφαγμένους "ειδωλολάτρες" που παραδίδονται στην ιστορική ανυποληψία επειδή υπερασπίζονταν την -κατά τους χριστιανούς- "πλάνη" (στην πραγματικότητα βέβαια αυτό που υπερασπίζονταν οι "ειδωλολάτρες" δεν ήταν καμμία ιδεολογικώς νοούμενη "πλάνη" ή "αλήθεια" -έννοιες άγνωστες στον εμμονικά σχετικιστή και σκεπτικιστή αρχαίο ευρωπαϊκό κόσμο- αλλά απλώς το δικαίωμά τους να υπάρχουν...). Δηλαδή η "μαρτυρολογία" όχι μόνο υποβαθμίζει τους διωχθέντες του αντιπάλου, αλλά πολύ συχνά κατασκευάζει εκ του μηδενός το μαρτυρολόγιο των "δικών" μας. Και δεν είναι μόνο ο αντίπαλος που υφίσταται την ιδεολογική "αξιολόγηση", αλλά και απλά ο "άλλος", συχνά ο πρώην σύμμαχος, και από ένα σημείο και μετά "ανταγωνιστής". Έτσι ο μπολσεβικισμός γενοκτόνησε και εθνοκάθαρε όχι μόνο τους τσαρικούς ή αστικούς εχθρούς τής επανάστασης (πράγμα κατανοητό και ίσως αναπόφευκτο), αλλά και τις άλλες συνιστώσες της (τις οποίες επιπλέον και κατασυκοφάντησε), ενώ η ελληνική "εθνική αντίσταση" εκκαθάρισε το εργατικό κίνημα της χώρας από οποιοδήποτε μή σταλινικό στοιχείο (αρχειομαρξιστές, τροτσκιστές, αναρχικούς, απλούς διαφωνούντες μέλη του ΚΚΕ κλπ.). 
    Η ιδεολογία σε οποιαδήποτε μορφή της (εθνική, πολιτική, θεολογική) είναι ένα κλειστό, με τη μαθηματική έννοια, σύστημα. Τα ζητήματα που θέτει, καθώς και οι λύσεις τους, πρέπει να προέρχονται από στοιχεία του συστήματος. Οποιοδήποτε ζήτημα εκτός αυτής δεν είναι δυνατόν καν να τεθεί (οπότε δεν έχει νόημα ούτε η συζήτηση περί της "λύσης" του). Η ιδεολογία δεν αλληλεπιδρά με τίποτε εκτός αυτής, και ειδικά με την πραγματικότητα (αν το κάνει θα αποδομηθεί ακαριαία). Η μαρτυρολογία, σε κάθε μορφή της, είναι παιδί της ιδεολογίας: όπως η Αλήθεια τής κάθε ιδεολογίας / θεολογίας (το ίδιο πράγμα είναι) είναι η Μοναδική, έτσι και οι πιστοί της είναι ο περιούσιος λαός, που, εν αντιθέσει με τους εκτός Μοναδικής Αλήθειας "κοινούς θνητούς", ζει και πεθαίνει για κάτι "διαφορετικό" και "ανώτερο" (ή, για την ακρίβεια, για ένα χιλιαστικό "Απόλυτο").   
   Από την άλλη, οι πιο συνεπείς συλλογιστικά μαρτυρολόγοι, θέλοντας να αποφύγουν τις ιδεολογικές "αξιολογήσεις" φτάνουν στο σημείο να αναγκάζονται να "αναγνωρίσουν" ότι δεν πέθαναν μόνο οι "δικοί" τους για τις ιδέες τους, αλλά και οι "άλλοι" ή οι "αντίπαλοι". Με αυτόν τον τρόπο αναβαθμίζονται αναπόφευκτα π.χ. οι ειλικρινέστατοι ιδεολόγοι ρατσιστές ναζί μάρτυρες του Β' παγκοσμίου πολέμου, ή οι σκοταδιστές τζιχαντιστές μάρτυρες, αφού "και αυτοί πέθαναν (θυσιάστηκαν) γι΄αυτό που πίστευαν".
     


        «Tρία πράγματα μισώ πιο πολύ στη ζωή μου: την οργανωμένη θρησκεία, την πολιτική, και τον πόλεμο.  Όλα έχουν την ίδια κατάληξη: να σού προσφέρουν μια όμορφη στολή, για να βαδίσεις προς τον θάνατο.»




   ΗΡΩΕΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ: ΜΙΑ ΜΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΗΡΩΙΣΜΟΥ

   Ο ιδεολογικός κόλαφος περί τού ποιοί διωχθέντες ή νεκροί αξίζουν τον σεβασμό εξαφανίζεται αν αποφύγουμε να πέσουμε στην παγίδα της ιδεολογικής (=χριστιανογενούς) "σκέψης". Όπως προαναφέρθηκε, στον αρχαίο ελληνικό κόσμο η -εντελώς ιδεολογική- έννοια του "μαρτυρίου" ήταν παντελώς άγνωστη. Αντ' αυτής υπήρχε η μή ιδεολογική έννοια του ηρωισμού.
   Στην μυκηναϊκή περίοδο (στην οποία αναφέρονται τα ομηρικά έπη) ο ηρωισμός είχε την έννοια της συνάντησης του ανθρώπου με το πεπρωμένο του και τις θεωρούμενες -τότε- ως εξωανθρώπινες δυνάμεις που το διαμορφώνουν. Ο πιο συνήθης τόπος αυτής της συνάντησης ήταν το πεδίο κάποιας μάχης.
   Στην κλασική περίοδο (όπου γεννήθηκε η δημοκρατία), ο ηρωισμός απόκτησε κοινωνική διάσταση και αφορούσε στην υπεράσπιση της πολιτικής αυτονομίας: ήρωες γίνονταν οι άνθρωποι που διώκοντο ή πέθαιναν υπερασπιζόμενοι την πολιτικώς νοούμενη αξιοπρέπεια, δηλαδή το πρωταρχικό πολιτικό δικαίωμα να μην γίνουν δούλοι ή υποτελείς και να αυτοκαθορίζονται αποφασίζοντας οι ίδιοι συλλογικά για τη ζωή τους. Γι' αυτό στην κλασική εποχή η  ηρωική πράξη αξιολογείτο ως τέτοια κατεξοχήν στα συλλογικά (=πολιτικά) και όχι στα ατομικά πλαίσιαΤέτοια παραδείγματα μας δίνουν οι εκάστοτε τυραννοκτόνοι, ή οι πεσόντες σε μάχη προκειμένου να μην περιπέσει η πόλη τους στην ηγεμονία μιας άλλης χάνοντας έτσι την πολιτική της αυτονομία. Ειδικά η αρχαιοελληνική έννοια της πατρίδας (στην υπεράσπιση της οποίας οποία αφορούσε κατεξοχήν η έννοια του ηρωισμού) ήταν βαθύτατα και χειροπιαστά πολιτική (ανυπαρξία ετερονομίας, κυβέρνησης και κάθε υπερκοινωνικής και εξωκοινωνικής εξουσίας, κοινωνική αυτονομία και αυτοθέσμιση) και όχι ιδεολογικοποιημένη και εδαφικοποιημένη όπως στο αστικό ή μαρξικό "εθνοκράτος": στην κλασική αρχαιότητα κανείς δεν ήταν πρόθυμος να διωχθεί ή να πεθάνει για "ιδέες" και άλλα αφαιρετικά κουραφέξαλα. Ο ίδιος ο πόλεμος δεν έφερε καμμία υποκριτική ιδεολογικοποίηση (βλ. τον περίφημο διάλογο μεταξύ αθηναίων και μηλίων του Θουκυδίδη), ενώ σε καθαυτό το γεγονός του θανάτου δεν εφαρμόστηκε ποτέ καμμία ιδεολογική ("πολιτική", θεολογική κλπ.) προσέγγιση. Έτσι, δεν υπήρχε έδαφος για ανάπτυξη μαρτυρολογίας.
  Γι' αυτό σήμερα ξενίζει -τους αδαείς- το γεγονός ότι ο Ηρόδοτος δεν διατυπώνει καμμία ιδεολογική (φυλετική, εθνοκεντρική, πολιτισμική, ηθικολογική ή άλλη) "αξιολόγηση" για τους πέρσες ή ότι δεν προχωρά σε καμμία -εξίσου ιδεολογική- "δικαιακού" τύπου αποτίμηση των αντιμαχομένων. Ή ότι ο αθηναίος Θουκυδίδης δεν αντιλαμβάνεται ιδεολογικά (δηλαδή εθνοκεντρικά ως "εμφύλιο") τον πελοποννησιακό πόλεμο. Η μόνη κατηγοριοποίηση που κάνουν οι αρχαίοι είναι η πολιτική εκείνη μεταξύ ελλήνων και βαρβάρων, δηλαδή μεταξύ ανθρώπων που επιθυμούν να ζουν και να πεθαίνουν για λογαριασμό τους (και άρα έχουν προνομιακά πρόσβαση στον ηρωισμό) και ανθρώπων που τις ζωές τους και τους θανάτους τους τα διαχειρίζονται άλλοι (είναι ακριβώς η διάκριση που κάνει ο έκπτωτος σπαρτιάτης Δημάρατος στον Ξέρξη).  Σε αυτά τα πλαίσια, ως ήρωες δεν μπορούν να θεωρηθούν διάφοροι ετεροκαθοριζόμενοι μαζάνθρωποι με ετοιματζίδικη φασόν ψευδοταυτότητα, όπως οι ετερόνομοι σκλάβοι ή τα στρατιωτάκια με δοτό / ιδεολογικό σκοπό (βλ. "ιδανικά") που σακατεύονται ή σκοτώνονται για τους ιδιοκτήτες των ζωών τους, νομίζοντας ότι πολεμούν για κάτι "υψηλό" (όσο "γενναία" κι αν το κάνουν). 
     Έτσι, στην κλασική ελληνική αρχαιότητα η ηρωοποίηση κάποιων, δεν γινόταν (όπως σήμερα η μαρτυροποίηση) με ιδεολογικές (κομματικές, "εθνικές", θεολογικές κλπ.) σκοπιμότητες, αλλά με βάση τον πραγματικό (=μή ιδεολογικό) λόγο του θανάτου τους. Η μή ιδεολογική αντίληψη περί θανάτου καθιστούσε "τεχνικώς αδύνατον" να "φορεθεί"  ιδεολογικά σε κάποιον ένας θάνατος που δεν θα τον ενέκρινε ο ίδιος - και εν συνεχεία να "αξιοποιηθεί" δεόντως. Αντιθέτως καθιστούσε προφανή τον λόγο του θανάτου και υποχρέωνε στον αληθινό (και όχι στον υποκριτικό ιδεολογικό) σεβασμό στους ήρωες νεκρούς (ακόμα και σ' αυτούς τού αντιπάλου, αν εκπληρούσαν αυτές τις υπαρξιακές προδιαγραφές).
     Είναι αλήθεια ότι οι αρχαίοι δεν προσφέρονται για ιδεολογική χρήση, παρά μόνο αν αλλοιωθούν, διαστραφούν και παραχαραχθούν με τον τρόπο που το έκαναν ο "ελληνοχριστιανισμός", ή ο αστικός "φιλελευθερισμός". Π.χ. σήμερα, η εντελώς αντιϊδεολογική αρχαιοελληνική αντίληψη περί πατρίδας έχει ιδεολογικοποιηθεί / διαστραφεί σε εδαφική και σε πατριωτισμό. Ενώ η δημοκρατία (ανυπαρξία οποιασδήποτε εξωκοινωνικής πολιτικής εξουσίας όπως η "κυβέρνηση", και απευθείας άσκηση της πολιτικής εξουσίας από τους πολίτες χωρίς τη "διαμεσολάβηση" πολιτικών "μεσιτών", "αντιπροσώπων" κλπ.) έχει διαστραφεί σε κοινοβουλευτική ολιγαρχία (που όμως όταν ζοριστεί "απασφαλίζει" φασιστικά).

     

                       Διογένης ο Κυνικός, πίνακας του Ζαν Λεόν Ζερόμ (1824 - 1904)



  ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΣΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΣΤΟ ΡΟΚ ΕΝΤ ΡΟΛΛ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙ...

    Κάτι άλλο που ξενίζει τους αδαείς, είναι ότι για τους αρχαίους ο ηρωισμός προοδευτικά έπαψε να αποτελεί μια ιδιότητα (και όχι ... "ιδανικό" όπως αποκαλείται στη διεθνή ιδεολογική γλώσσα) που οι φορείς της περιορίζονταν σε κοινωνικής αναφοράς δραστηριότητες (όπως π.χ. ο πόλεμος για τη μή ηγεμόνευση της πόλης από κάποια άλλη, ή η διαφύλαξη της κοινωνικής αυτοθέσμισης έναντι των αριστοκρατών). Από τη μακεδονική εποχή και τη διακοπή της αυτονομίας των πόλεων (και άρα της αυθεντικής πολιτικής ζωής), ο ηρωισμός μετεξελίχθηκε σε ατομικής αναφοράς πρόταγμα και άρχισε να αφορά γενικότερα σε κάθε άνθρωπο που διεκδικεί με προσωπικό κόστος τον αυτοκαθορισμό του σε καθεστώτα ετερονομίας και ανελευθερίας, ή ακόμα και πλήρους δουλείας. Σ' αυτά τα πλαίσια, ήρωας μπορούσε υπό κάποιες προϋποθέσεις να θεωρηθεί κάθε αυτοκαθοριζόμενος (ψυχολογικά, πνευματικά κλπ.) άνθρωπος, γιατί μόνο άνθρωποι σε αναζήτηση και διαμόρφωση προσωπικής ταυτότητας μπορούν πραγματικά να επιλέγουν και να αγωνίζονται για το πώς επιθυμούν να ζουν, και άρα για το πώς θα πεθάνουν (αν χρειαστεί). 

    Ευδαιμονιστικά φιλοσοφικά ρεύματα όπως ο Επικουρισμός, ο Στωικισμός ή ο Κυνισμός μετέφεραν την αναζήτηση του αυτοκαθορισμού και της ταυτότητας από το ανύπαρκτο πλέον συλλογικό (=πολιτικό) πεδίο στο ατομικό ψυχολογικό. Στα αρχαία ελληνικά η λέξη "δαίμων" έχει πολλές συναφείς σημασίες όπως "χαρακτήρας", "ψυχή", αλλά και "πεπρωμένο". Χαρακτηριστικό των ευδαιμονιστικών φιλοσοφιών είναι η επιδίωξη της ευδαιμονίας, δηλαδή της συμφωνίας μας με τον εσώτερο δαίμονά μας, της ενότητας του εαυτού και της αποφυγής του αλλοτριωτικού κατατεμαχισμού του υπό την πίεση ενός περιβάλλοντος ανελευθερίας. Ένα άλλο χαρακτηριστικό τους είναι η απαξίωση της -αλλοτριωμένης- "πολιτικής": από τη στιγμή που η αυθεντική πολιτική όπως την ίδρυσαν οι έλληνες (δηλαδή αυτή που καταργεί τον διαχωρισμό σε αποφασίζοντες και διευθυνόμενους) έπαψε να υφίσταται, ταυτόχρονα εξέλειψε και κάθε λόγος ενασχόλησης με τα υποκατάστατα, τα κακέκτυπα και τις παρωδίες της. Ένα άλλο χαρακτηριστικό τους είναι η κοινωνική πρακτική τους: κοινοβιακή ζωή (επικούρειοι "κήποι", όπου γίνονταν δεκτοί δούλοι, γυναίκες και ξένοι), ή ζωή εν προκλητική κοινωνικώς αλητεία και στοχευμένη παραβατικότητα (κυνικοί). Θυμίζουν όλα αυτά κάτι απ' το σήμερα; 
                                 

    Αυτό που με πολύ απλά λόγια λέει η αρχαία φιλοσοφική αντίληψη περί ηρωισμού είναι ότι ήρωας είναι αποκλειστικά εκείνος που γνωρίζει (ή τουλάχιστον που προσπαθεί να μάθει) για τί ζει και για τί πεθαίνει (αν χρειαστεί να φτάσει ώς εκεί). Ήρωας είναι  εκείνος που είναι (ή τουλάχιστον προσπαθεί να γίνει) ο εαυτός του και -αν χρειαστεί- δεν διστάζει να καταβάλλει το ανάλογο προσωπικό (κοινωνικό ή άλλο) κόστος. Ήρωας είναι εκείνος που νιώθει άνετα στον πάντα αβέβαιο και ανασφαλή δρόμο της αναζήτησης ταυτότητας, γιατί ξέρει ότι ο άνθρωπος ρει και δεν είναι στατική (=ιδεολογική) έννοια. Ήρωας είναι κατ' επέκτασιν εκείνος που απορρίπτει εκ των προτέρων τις ετοιματζίδικες -πάντα αγελαίες και πάντα στατικές- "ταυτότητες" κι ας κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να στραβοπατήσει. Ήρωας είναι εκείνος που αντιμετωπίζει με γνήσια αφοβία (δηλαδή χωρίς να έχει ανάγκη ιδεολογικο-θεολογικού καταφυγίου) την εξουσία και τη θνητότητα. Ειδικά ως προς την τελευταία, η ανθρώπινη ύπαρξη θεωρείται εν δυνάμει ηρωική  αφού αποκτά από πολύ νωρίς επίγνωση του αναπόφευκτου: ο θνητός, σε αντίθεση με τους θεωρούμενους ως αθάνατους θεούς, μπορεί να δώσει ό,τι πολυτιμότερο έχει. Η εμμονική εστίαση σε αυτόν τον κόσμο ως αυτοτελώς νοηματοδοτημένου, η αναζήτηση τής ζωής στη ζωή και όχι σε κάποιο ανύπαρκτο (και "διαχειριζόμενο" από επιτήδειους) μεταθανάτιο "επέκεινα", η άρνηση οποιασδήποτε μεταθανάτιας "συνέχειας" ως έκφρασης απληστίας και αχαριστίας προς αυτό -το πλήρες νοήματος- που έχουμε μπροστά στα μάτια μας, έφεραν και την απελευθέρωση από τον κατεξοχήν ανθρώπινο φόβο. 

    Οι ευδαιμονιστικές "ατομικιστικές" φιλοσοφίες, όπως ο Επικουρισμός ή ο Στωικισμός, υπήρξαν και οι συντριπτικώς δημοφιλέστερες στην αρχαιότητα. Δεν έμειναν κλειστές σχολές (όπως οι π.χ. οι νεοπλατωνικές) αλλά δημιούργησαν ρεύματα με διάρκεια και ευρύτατες κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις. Ειδικά λόγω της απελευθέρωσης που πέτυχαν από τη μεταφυσική (αυτ)απάτη, οι ευδαιμονιστικές φιλοσοφίες είναι αυτές που κατεξοχήν υπέστησαν το απύθμενο ιδεολογικό μίσος του χριστιανισμού.

    Σύμφωνα με τον ελληνικό φιλοσοφικό ευδαιμονισμό, ήρωας δεν μπορεί να θεωρείται κάποιος που είναι αλλοτριωμένος από τον εαυτό του, που είναι ιδεολογικό ή θρησκευτικό μαζανθρωποειδές, κάποιος που νιώθει ασφάλεια (αντί να πνίγεται) μέσα σε "οργανωμένες" θεωρίες, "συστήματα" και μαντριά, που έχουν βρει τη "σωτηρία" για πάσα νόσο και πάσα μαλακία. Ο ηρωισμός δεν μπορεί να προέλθει από ανθρώπους, οι οποίοι ζουν και πεθαίνουν για λόγους που τους τους έχουν βρει άλλοι. Ο χιλιασμός (στην ιδεολογική ή θεολογική μορφή του) παράγει μαζικά ντοπαρισμένους μάρτυρες. Οι μάρτυρες συνήθως διώκονται ή πεθαίνουν όπως έζησαν, δηλαδή αγελαία. Μετά έρχονται οι "ιδεολογικοί χορηγοί" / δήμιοί τους να αποφανθούν για ποιόν λόγο τους θυσίασαν, ανάλογα με τις ιδεολογικές σκοπιμότητες της στιγμής. Οι μάρτυρες είναι μαλάκες.



   Το επιτύμβιο επίγραμμα του Jim Morrison στο Παρίσι. Δικαίως φέρει την ανώτατη φιλοσοφική διάκριση που μπορεί να απονεμηθεί σε έναν θνητό.


    Αντιθέτως, σ' έναν ήρωα δεν χρειάζονται "ανώτεροι σκοποί", "ιδανικά" και "ιδεώδη". Ο ήρωας φτύνει την έννοια της θυσίας και του μαρτυρίου, γιατί δεν είναι ούτε χιλιαστής, ούτε μαζοχιστής ούτε θανατολάγνος, και γιατί δεν ζει ούτε πεθαίνει (αν χρειαστεί) για κάτι "ανώτερο" από την κατάκτηση της ευδαιμονίας του. Ο στόχος του είναι πραγματικός κι όχι ιδεολογικός, και γι΄αυτό χέζει πατόκορφα όλα τα καπελωτικά "εν ονόματι", για τα οποία τελεί εν διατεταγμένη αυτοκτονία ο ιδεολόγος μαζοπολτός των μαρτύρων. Αν και αντιλαμβάνεται ότι ο "ατομικός" στόχος του αφορά τους πάντες κι ότι διαθέτει παγκοσμιότητα, αρνείται να τον ιδεολογικοποιήσει. Οι συλλογικότητες στις οποίες ενδεχομένως συμμετέχει ο ήρωας έχουν βιωματική και όχι ιδεολογική συνοχή. Ο ήρωας ενεργεί μόνο εν ονόματι του εαυτού του και δεν έχει ανάγκη να επικαλεστεί "ανώτερες" έννοιες, όπως κάνουν οι στρατευμένοι προκειμένου να κρυφτούν από την κενότητά τους. Ο ήρωας δεν έχει αμφιβολίες (όπως ο Χριστός και οι συνεχώς δοκιμαζόμενοι για την πίστη τους μάρτυρες) γιατί δεν είναι αγκιστρωμένος από κάτι εξωτερικό (πίστη, ιδεολογία κλπ.), αλλά απ' το είναι του: δηλαδή είναι απόλυτα ταυτισμένος με αυτό για το οποίο διώκεται ή πεθαίνει (αν δεν είναι, τότε είναι απλός μάρτυρας και όχι ήρωας). Ο ήρωας δεν κινδυνεύει να γίνει "δηλωσίας" ή "προδότης", όπως οι υποψήφιοι μάρτυρες (που ακόμα κι αν δεν γίνουν "δηλωσίες" ή "προδότες", δεν θα είναι λιγότερο θύματα από αυτούς που έγιναν). Ο ήρωας είναι ψυχικά αυτάρκης που δρα για λογαριασμό του, ενώ ο μάρτυρας ψυχικά ανώριμος που ζει και πεθαίνει με - ιδεολογικά ή θεολογικά (το ίδιο είναι)-δεκανίκια. Επειδή ο ήρωας είναι αυτόβουλος και αυτοκατευθυνόμενος, έχει αταλάντευτη θέληση και δεν έχει ανάγκη την ιδεολογική πόρωση (=ντοπάρισμα). Γι' αυτό ο ήρωας -ακόμα και ο λιγότερο πεπαιδευμένος- δεν μυρηκάζει την αντιαισθητική και ξύλινη τσιτατο-γλώσσα της ιδεολογίας και του ιδεολογικοποιημένου μαρτυρικού μελοδράματος, αλλά εκφράζεται με την πάντα πρωτότυπη και αυθεντική γλώσσα τού προσωπικά βιωμένου. Ο ήρωας πεθαίνει (αν χρειαστεί) με τρόπο που να μην μπορούν να "ερμηνεύσουν" ιδεολογικά τον θάνατό του. Βγάζει σπυράκια με τις "τιμές", αν επιχειρηθεί να του απονεμηθούν. Στην ανάγκη προτιμάει να τον συκοφαντούν ιδεολογικά (είτε εν ζωή είτε μετά θάνατον) οι κατώτεροί του, παρά να τον "εξυμνούν" ιδεολογικοποιώντας τον οι κατώτεροί του. Δεν επιτρέπει σε άλλους να γράψουν τον επικήδειό του. Ο ήρωας προσπερνάει ακόμα και τον ηρωισμό του, τον οποίο βλέπει ως μια απλή προσωπική υπαρξιακή διεκπεραίωση: απ' τη στιγμή που ο ίδιος ξέρει πού βρίσκεται, του αρκεί τόσο ώστε να μην αναζητά θεολογικές επιβεβαιώσεις και ιστορικές "δικαιώσεις".

    Η "ατομική" φιλοσοφική στάση είναι βαθύτατα πολιτική, αφού αποτελεί την επιμέρους ψυχολογική διάσταση του συλλογικού (=πολιτικού) αυτοκαθορισμού. Μάλιστα στις πιο περίπλοκες και απαιτητικές κοινωνικές συγκροτήσεις, ο συλλογικός (=πολιτικός) αυτοκαθορισμός είναι πλέον απλώς αδύνατον να υπάρξει αν δεν βασιστεί σε ένα πρωταρχικό "ατομικιστικό" φιλοσοφικό / ψυχολογικό υπόβαθρο. Στην ανάγκη, η φιλοσοφική στάση μπορεί να υπάρξει και μόνη της (έστω με κάποιους συμβιβασμούς) ενώ ο πολιτικός αυτοκαθορισμός ειναι απλώς ανέφικτος αν δεν έχει προηγηθεί έστω και στοιχειώδης προσωπική προεργασία.

 "Ατομική" ευδαιμονιστική φιλοσοφία και συλλογικός (=πολιτικός) αυτοκαθορισμός είναι έννοιες συμπληρωματικές και αλληλοεξαρτώμενες. Η ενστικτώδης επανανακάλυψη του αρχαίου φιλοσοφικού "ατομικισμού" στα '60s (κυρίως του επικούρειου και του κυνικού τύπου) και η συνάντησή του με την -αυθεντική- πολιτική αναζήτηση, έφερε αβίαστα την πρώτη παγκόσμια επανάσταση στη Ιστορία, όπου εκατομμύρια άνθρωποι (κυρίως νέοι) σε όλον τον κόσμο σκέφτηκαν και έδρασαν κατά παρόμοιο τρόπο, χωρίς "οργάνωση", "καθοδήγηση", "πρωτοπορείες", "σχέδιο", ιερά βιβλία, συνταγές και κομματικά βιβλιάρια.
  Δεν είναι τυχαίο ότι τα '60s σιχαίνονταν τις ιδεολογικοποιήσεις και τους μαρτυρικούς συρφετούς που σέρνονται πίσω τους. Γι΄αυτό δημιούργησαν ουσία και ορόσημα. Όχι μάρτυρες και λειψανολατρείες.
  


      
The Stranglers - No More Heroes (1977) 
 

    

        Ο "ΡΟΚ ΗΡΩΙΣΜΟΣ"

    Αν και η ροκ ως μουσική και ως κοινωνικό φαινόμενο επανανακάλυψε ενστικτωδώς την ευδαιμονιστική φιλοσοφική αντίληψη περί ηρωισμού, είναι βέβαιο ότι η έκφραση "ροκ ηρωισμός" θα έκανε τους νεκρούς της να σκάσουν απ' τα γέλια. Στο ροκ ο ηρωισμός εξατομικεύεται ακόμα περισσότερο απ' όσο στις ευδαιμονιστικές φιλοσοφικές "σχολές", σε βαθμό πλήρους απο-ηρωοποίησης και αντι-ηρωισμού. Για τον Jim Morrison ή τη Janis Joplin (για να αρκεστούμε μόνο σε αυτά τα δύο παραδείγματα) η ζωή από μόνη της δεν είχε τίποτα το ηρωικό και το να τη ζήσεις συμβατικά, αλλοτριωμένα -και ηττημένα- δεν διέφερε από μια μορφή (αργού) θανάτου. Έτσι φλέρταραν συνεχώς -και μοιραία- με τα όρια μεταξύ ζωής και θανάτου, όχι από "ηρωισμό", μαρτυρική διάθεση, "παρακμιακότητα", ή "αυτοκαταστροφικότητα", ούτε βέβαια ... από "απαισιοδοξία", αλλά από την υπερδημιουργική υπαρξιακή αβεβαιότητα (όχι ανασφάλεια) η οποία χαρακτήριζε ανέκαθεν όλους τους χαρισματικούς ανθρώπους, που έζησαν σε καθεστώτα κοινωνικής ετερονομίας. Έζησαν σαν επιβλητικοί κομήτες χωρίς να βρουν κάποιον άλλον τρόπο να συνεχίσουν -για τον οποίον, εξάλλου, κανείς (εκτός βέβαια απ' τις διάφορες ιδεολογικο-θεολογικές "Μοναδικές Αλήθειες") δεν εγγυάται ότι υπάρχει. Εκ των υστέρων πάντως, θα φαινόταν περίεργο να είχαν ζήσει, να έκαναν ακόμα δίσκους, να είχαν παιδιά και σκυλιά κλπ. Η κατάληξή τους δείχνει απόλυτα σύμφωνη με τον εαυτό τους. Το ίδιο (τηρουμένων των αναλογιών) θα μπορούσαμε να πούμε και για τούς πριν τα τριάντα "ανώνυμους" "αυτόχειρες", που το ροκ παρήγαγε σε όχι ευκαταφρόνητους αριθμούς.

   Υπάρχουν όμως κι αυτοί -οι πολύ περισσότεροι- που διακινδυνεύουν να συνεχίσουν. Είναι οι Εξόριστοι της Κεντρικής Λεωφόρου, που "κηδεύουν" με ένα αποχαιρετιστήριο πάρτυ τον παλιό εαυτό τους (="μαυσωλείο" αναμνήσεων μιας νεανικής εξέγερσης που έκλεισε τον κύκλο της) και αποφασίζουν να συνεχίσουν στον ίδιο δρόμο κάνοντας κάποιους μή ατιμωτικούς συμβιβασμούς. Μια επιλογή είναι κι αυτή, το ίδιο (αντι)ηρωικά αβέβαιη και διακινδυνευμένη -και γι' αυτό το ίδιο σεβαστή- με των προηγουμένων. Δεν θα μάθουμε ποτέ ποιός είχε δίκιο...

    Για το ροκ σκεπτικό και νοοτροπία, η ζωή είναι ανώτερη από την ιδεολογία. Γι' αυτό ο ρόλος της ροκ ποτέ δεν ήταν  να υποδεικνύει ιδεολογικά συνταγές και μαζοποιητικούς μπούσουλες "σκέψης", "ορθής" συμπεριφοράς ή "δράσης". Παρά τα στιχουργικά συνθήματα του τύπου "ελπίζω να πεθάνω πριν γεράσω" ή "ζήσε γρήγορα, πέθανε νέος" (που εξάλλου "σηκώνουν" και πολλές ερμηνείες), ο ρόλος της ροκ ήταν ανέκαθεν  να παρακινεί τους ανθρώπους να κατακτούν ένα απολύτως συγκεκριμένο είδος βαθέως φιλοσοφικού αυτοσεβασμού, ώστε να αυτοπροστατεύονται από κάθε τί ετοιματζίδικο και να μην καταντάνε προβατάκια, στρατιωτάκια ή μάρτυρες. Μόνο με αυτήν την προϋπόθεση οι επιλογές τους ("σωστές" ή "λανθασμένες") θα είναι δικές τους και όχι άλλων. Και μόνο με αυτή την προϋπόθεση θα αναπτύξουν γνήσιες συλλογικότητες (και όχι θεοκρατικά, πατριωτικά, κομματικά ή άλλα ιδεολογικά οχλοποίμνια) αν χρειαστεί.

   Το -αποκλειστικά ευδαιμονιστικό- κριτήριο τού ροκ (αντι)ηρωισμού δεν θα μπορούσε με κανέναν τρόπο να είναι μαρτυρολογικού τύπου: δεν αφορά ούτε στον λόγο για τον οποίο διώκεται κάποιος (πάντα υπήρχε κάποιος λόγος για να διώκονται κάποιοι), ούτε στο αν αυτός μένει "συνεπής" σε αυτό που "πιστεύει" (δικός του λογαριασμός και ευχαρίστηση), ούτε στο πόσο "γενναία" το κάνει (υποχρέωσή του). Το κριτήριο τού ροκ (αντι)ηρωισμού αφορά αποκλειστικά και μόνον στο αν ο δρόμος αυτός έχει επιλεχθεί από εμάς και για λογαριασμό μας (οπότε είναι ήδη αυτοδικαιωμένος και άρα δεν έχει ανάγκη περιττών και υπόπτων ιδεολογικών επικλήσεων), αντί από κάποιους άλλους.  
    Μόνο οι υπαρξιακώς ελεύθεροι έχουν την προνομιακή δυνατότητα να γίνουν ήρωες, αν χρειαστεί. Μόνο όσοι επιδιώκουν να ζουν τη δική τους ζωή, ξέρουν και να ζουν τον δικό τους θάνατο. Όχι οι "ιδεολογικώς ένστολοι" και οι αλλοτριωμένοι παμφάγοι ετοιματζίδικων "αληθειών". Μάλιστα, κάποιος που δεν πεθαίνει καθόλου "ένδοξα", αλλ' όμως αγωνίστηκε να ζήσει κατά τον δαίμονα εαυτού, είναι ήρωας σε σχέση με οποιονδήποτε στρατευμένο μάρτυρα. Κατά παρόμοιο σκεπτικό, οι πρόσφυγες που θαλασσοπνίγονται "μή ιδεολογικά" για λογαριασμό τους είναι επίσης ήρωες, αντίθετα με τον κάθε ιδεοληπτικό μάρτυρα.  
     Επίσης, ο μάρτυρας είναι πανομοιότυπα αλλοτριωμένος μ' εκείνον που δρα για το φιλοτομαριστικό συμφέρον του: και οι δύο είναι πανέτοιμοι να αναγάγουν τα κίνητρα και τις πράξεις τους όχι στον -αλλοτριωμένο- εαυτό τους, αλλά σε μια ιδεολογικοποίηση (ο πρώτος στη "Μοναδική Αλήθεια" του ή σε ηθικολογικές "ανώτερες έννοιες" και ο δεύτερος στο "δίκαιο της φύσης"). Ιδεολογίες, θρησκείες ή γενικώς κοσμοθεωρίες που απαιτούν από τους πιστούς τους αυτοκτονική αφοσίωση, δεν έχουν καμμία διαφορά από τις "αντίθετές" τους που απαιτούν τυφλή υπακοή με αντάλλαγμα μια μίζερη επιβίωση. Και οι δύο καταλήγουν να δημιουργήσουν ζωντανούς -ή και πραγματικούς- νεκρούς. Και οι δυο συντηρούνται με ανθρωποθυσίες. Κατά βάθος δεν πρόκειται παρά για τις δύο όψεις του χριστιανικού φαντασιακού: ή θα γίνεις άλλος ένας μάρτυρας της όποιας πίστης, ή άλλο ένα υπάκουο πρόβατο στο ποίμνιο κάποιας "άλλης". Ο ροκ (αντι)ηρωισμός (και όχι αποκλειστικά αυτός) συνίσταται στην αναζήτηση ενός -πάντα αβέβαιου- περάσματος ανάμεσα απ' αυτές τις συμπληγάδες: να προσπαθήσουμε να ζήσουμε τη δική μας ζωή με τις μικρότερες δυνατές "απώλειες", αντί να την περάσουμε "δαρβινικά" προσαρμοσμένοι στις κυρίαρχες επιταγές,  ή σαν μισότρελοι υποψήφιοι μάρτυρες.





   ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ 1968: Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΥΠΑΡΞΙΑΚΟΥ ΜΕ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ


    Λίγο μετά τα μέσα των '60s πραγματοποιήθηκε η -αναμενόμενη- συνάντηση του χίππικου (ή ροκ) φιλοσοφικού ατομικισμού (του αποκληθέντος και "αμφισβήτησης της καθημερινότητας") με την πολιτική αμφισβήτηση, και συγκεκριμένα μέσω της αποκαλούμενης "Νέας Αριστεράς" (ενός πολιτικού χώρου που προσπάθησε -μάταια- να επανανοηματοδοτήσει το κενό πλέον μαρξιστικό κέλυφος, κυρίως μέσα από φοιτητικές οργανώσεις όπως η αμερικανική και η γερμανική SDS και συγγραφείς όπως ο Χέρμπερτ Μαρκούζε). Οι hippies έγιναν yippies και άρχισαν να υιοθετούν με αφελή και επιδερμικό τρόπο σύμβολα της σταλινικής υποκουλτούρας, όπως τους ψυχωσικούς Τσε Γκεβάρα, Μάο Τσε Τουγκ και Χο Τσι Μινχ, ενώ οι μαρξιστές της Νέας Αριστεράς άρχισαν να κάνουν χρήση LSD και να διαβιούν σε κοινόβια φρηκάδων. Χιππισμός και Νέα Αριστερά έδρασαν απο κοινού στις ταραχές του παγκόσμιου '68 (π.χ. στο Σικάγο). 
    Ωστόσο ο φανερά αταίριαστος αυτός "γάμος" δεν κράτησε πολύ. Γιατί, αν και το παγκόσμιο '68 υπήρξε η πρώτη παγκόσμια επανάσταση στην Ιστορία, σχεδόν αμέσως αναγκάστηκε να απομυθοποιήσει την προσδοκία περί παγκόσμιας επανάστασης ως χιλιαστική, μαρτυρική, γραφική, αντιδραστική, απαρχαιωμένη και εν τέλει ανεπιθύμητη. Κάτι άλλο που αποδομήθηκε από το παγκόσμιο '68 είναι η εξίσου χιλιαστική (αστική και μαρξιστική) ιδέα της "αναγκαστικής ιστορικής προόδου". Έτσι επήλθε και το διαζύγιο μεταξύ μαρξισμού (οποιασδήποτε "ορθόδοξης" ή "ανανεωμένης" μορφής) και διεθνούς κινήματος αμφισβήτησης, και η στροφή (έκτοτε και μέχρι σήμερα) του τελευταίου σε αυτό το ρεύμα σκέψης και πρακτικών που απορρίπτουν ασυζητητί κάθε μορφή ετερονομίας (π.χ. μετα-αναρχισμός, σκέψη του Κορνήλιου Καστοριάδη κ.α.).
  Μαζί με την αποδόμηση των ιδεολογικοποιημένων χιλιασμών (κυρίως μαρξιστογενών) περί παγκόσμιας επανάστασης, που θα οδηγούσε την ανθρωπότητα στον παράδεισο με τα πιλάφια και τα παρθενοχαρέμια, το παγκόσμιο '68 απαξίωσε αναπόφευκτα και τις -απολύτως μαρτυρικές- νοοτροπίες τους. Έτσι, η έννοια της θυσιαστικής "αντίστασης στο καθεστώς" χάνει κάθε νόημα (αν υποθέσουμε ότι είχε και ποτέ...), αφού πλέον δεν θεωρείται ενοχικά ότι η εδώ και τώρα επιδίωξη της ευτυχίας μέσω της επαναστατικής επανοικειοποίησης της καθημερινής ζωής πρέπει να αναβληθεί μέχρι τη χιλιαστική δικαίωση ενός μεταφυσικού "ιστορικού" ή θεολογικού (το ίδιο είναι) "ιδανικού": έννοιες όπως "ματαίωση", "υπευθυνότητα", "θυσία", "αφοσίωση" κλπ. γίνονται συνώνυμες της γραφικότητας και της οπισθοδρόμησης. Το underground (ή αλλιώς: το διεθνές κίνημα αμφισβήτησης) των '60s έδρασε κατά τρόπο παρόμοιο με τα φιλοσοφικά ρεύματα της ελληνιστικής και ρωμαϊκής εποχής (όπως δηλαδή όλα τα αυθεντικά πράγματα που η Ανάγκη υποχρεώνει τους ανθρώπους να τα ανακαλύπτουν ενστικτωδώς ξανά και ξανά στην Ιστορία). Έφτιαξε μια παγκόσμια κοινότητα από χώρους στους οποίους οι ενδιαφερόμενοι μπορούσαν να αναπνέουν πιο ελεύθερα. Παρήγαγε σε ευμεγέθεις ποσότητες έναν ανθρωπότυπο, σκεπτικιστή, άναρχο, ευδαιμονιστή και ηδονιστή (με τη φιλοσοφική έννοια της αυθεντικής ηδονής που απελευθερώνει από τις εξουσιογενείς φοβίες και αυτοπαγιδεύσεις), αντι-ιεραρχικό, αυτοκατευθυνόμενο, "ανεξέλεγκτο" και, αν χρειαστεί, "λυσσασμένο". 
    Στο μεθοδολογικό πεδίο, επιδίωξε και πέτυχε την αμφίδρομη σχέση μεταξύ μέσων και σκοπών (σε αντίθεση με το λενιστικό "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα"). Με αυτούς τους μεθοδολογικά συνεπείς και ρεαλιστικούς τρόπους, το underground πέτυχε έκτοτε (και μέχρι σήμερα) να βάλει με τρόπο αμετάκλητο τα σωστά πολιτικά και υπαρξιακά ζητήματα στο τραπέζι: ασέβεια προς την κάθε είδους "αυθεντία" και ιεραρχία, αδιαπραγμάτευτη εδώ και τώρα κατάργηση των κάθε είδους πολιτικών "διαμεσολαβήσεων", "μεσιτειών", "αντιπροσωπεύσεων", κυβερνήσεων, κράτους, κοινωνικής ετερονομίας κλπ., έναρξη στο εδώ και στο τώρα (δηλαδή στις κινηματικές κοινότητες) των διαδικασιών τής κοινωνικής αυτοθέσμισης και αυτονομίας, αντίληψη της επανάστασης ως ψυχικά πληρωτικής φαντασιακής δημιουργίας και όχι ως "ιστορικού καθήκοντος", αντίληψη της κοινωνικής αλλαγής ως κατεξοχήν βουλησιαρχικής πράξης και όχι ως "αναπόφευκτης" χιλιαστικής ψευδοϊστορικής "νομοτέλειας", απαξίωση της αρρωστημένης θυσιαστικής /  μαρτυρολογικής αντίληψης, υποχρεωτική αντανάκλαση των επιδιωκόμενων σκοπών στα χρησιμοποιούμενα μέσα κλπ.
  Έκτοτε η αξιοπιστία της Kυριαρχίας έχει δεχτεί ένα μή αναστρέψιμο χτύπημα: οι άνθρωποι (ακόμα και οι πιο αφελείς ή πειθήνιοι) έχουν γίνει αρκετά σκεπτικιστές ώστε είναι πιο δύσκολο από ποτέ να κυβερνηθούν. Έτσι ο εφιάλτης του παγκόσμιου '68 είναι πλέον σταθερά παρών για την Αυτοκρατορία σαν μια διαρκής (και όχι χιλιαστική "μιά κι έξω") αναμέτρηση
   Μάλιστα, η διαρκής αυτή αναμέτρηση δεν θα τερματιστεί εσχατολογικά με την επιθυμητή κατάρρευση της Αυτοκρατορίας, η οποία θεωρείται ότι θα επέλθει από έναν συνδυασμό παραγόντων, όπως η παρακμή της, η διαβρωτική κινηματική επίδραση του underground και μια αλληλουχία από αναπόφευκτα συλλογικά βίαια χτυπήματα (=τοπικού χαρακτήρα επαναστατικά συμβάντα). Αντιθέτως η αναμέτρηση θα εξακολουθήσει ως μια αδιάκοπη αναζήτηση των ανθρώπων για την επίτευξη όλο και καλύτερων ποιοτήτων συλλογικού και ατομικού αυτοκαθορισμού. Ή όπως το διατυπώνει ένα κλασικό κείμενο του παγκόσμιου '68: "τότε θα ξαναδούμε μια Αθήνα ή μια Φλωρεντία απ' όπου κανείς δεν θα αποκλείεται και που θα εκτείνεται ώς τα πέρατα του κόσμου. Και καθώς θα έχει νικήσει όλους τους εχθρούς της, θα μπορεί επιτέλους να αποδυθεί ανέμελα στις αληθινές διαιρέσεις και στις ατέλειωτες συγκρούσεις της ιστορικής ζωής" (Γκυ Ντεμπόρ, από τον προλογό του στην Κοινωνία του Θεάματος). 



                         

    Θρυλική νεολαιίστικη καζούρα στον Παπαδόπουλο. Στις 23 Απριλίου 1969 ο γραφικός αρχηγός της χούντας κάλεσε τη μαθητιώσα νεολαία στο Καλλιμάρμαρο για να ... της βγάλει λόγο (τέτοιες προσκλήσεις γίνονταν μέσω των σχολείων και η προσέλευση είχε έναν άτυπο υποχρεωτικό χαρακτήρα). Οι "γιεγιέδες" νέοι τον δούλεψαν αγρίως αφού τον χειροκροτούσαν και ζητωκραύγαζαν συνεχώς, ώστε να μην μπορεί να μιλήσει. Η εκδικητικότητα των χουντικών εκδηλώθηκε με κατασταλτικές πρακτικές όπως οι αστυνομικές "επιχειρήσεις ψαλίδι" και επιβολή σκληρών πειθαρχικών μέτρων στην εκπαίδευση.


 
  ΕΣΥ ΤΕΝΤΥΜΠΟΫ, ΜΠΗΤΛΗ, ΓΙΕΓΙΕ, ΧΙΠΠΗ, ΠΟΣΟ "ΑΝΤΙΣΤΑΘΗΚΕΣ" ΕΠΙ ΧΟΥΝΤΑΣ;


   Ο ανθρωπότυπος του διεθνούς underground των ύστερων '60s εμφανίστηκε και στην Ελλάδα της δικτατορίας, και από την πρώτη στιγμή άρχισε να αναπαράγεται υπογείως και ημιπαρανόμως με γρήγορους ρυθμούς. "Μεταφέρθηκε" εκεί (όπως και παντού αλλού) μέσω της "ολέθριας" επίδρασης της ροκ μουσικής. 

   Βέβαια στην καθυστερημένη Ελλάδα του 1968 (όπως και στη σημερινή) δεν υπήρχε κάποιος σύγχρονος πολιτικός προβληματισμός (έστω και μαρξιστογενής σαν εκείνον της Νέας Αριστεράς) ώστε, συναντώμενη μαζί του, η εγχώρια κοινότητα της κουλτούρας της αμφισβήτησης να αποκτούσε και πολιτική διάσταση. Είναι μόνο από το 1970 (υπό την επίδραση των γάλλων σιτουασιονιστών, των Στίνα - Καστοριάδη, της ιταλικής Αυτονομίας και του αμερικάνικου Movement) όπου αρχίζει να διαμορφώνεται και στην Ελλάδα ένας αντιεξουσιαστικός χώρος (κάτι που είχε ήδη συμβεί αμέσως μετά το διαζύγιο μαρξισμού και διεθνούς κινήματος αμφισβήτησης το 1968, σε όλες τις προηγμένες αμφισβητησιακά χώρες). Μέχρι τότε όμως, αν και ο ανθρωπότυπος του underground είχε σαν σημείο "άφιξής" του στην Ελλάδα (όπως και παντού αλλού) την επιτηρούμενη και ημιπαράνομη εγχώρια ροκ σκηνή (μουσικούς και μουσικόφιλους, Δημήτρης Πουλικάκος, Τάσος Φαληρέας κ.α.), δεν ταυτίζεται με, ούτε περιορίζεται σε αυτήν (εξάλλου τα σημεία αναφοράς των ροκ νέων στην Ελλάδα ήσαν τα αμερικάνικα και βρετανικά συγκροτήματα και όχι τα -από κάθε άποψη- κατά πολύ υπολειπόμενα εγχώρια). Όπως και παντού αλλού, τα υπαρξιακά του προτάγματα διαχέονται σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό σε διάφορες νεανικές υποομάδες, ανεξαρτήτως κοινωνικών, ιδεολογικών, μορφωτικών, γεωγραφικών ή άλλων καταβολών. Προοδευτικά άρχισε να εκκινεί στη συλλογική νεανική ψυχολογία και συνείδηση ζυμώσεις και διαδικασίες, που λίγα χρόνια αργότερα (1973) οδήγησαν σε εξεγερτικές πράξεις, που υπερέβαιναν κατά πολύ τον στενό χαρακτήρα μιας "αντιδικτατορικής αντίστασης". Αντιθέτως με τους επικρατούντες εθνικούς μύθους, οι αγωνιώδεις υπηρεσιακές εκτιμήσεις της χούντας εκτιμούν αυτόν τον ανθρωπότυπο, και όχι την πανεύκολα εξουδετερωμένη αριστερά, ως τον υπ' αριθμόν ένα κίνδυνο για το καθεστώς. 




    Παρά τον "γύψο" του καθεστώτος ο χιππισμός  θα κάνει την εμφάνισή του και στην Ελλάδα, προξενώντας μάλιστα με αφορμή την πρώτη εν Αθήναις δημόσια προβολή της ταινίας Woodstock (29/11/1970) επεισόδια πολύ πιο εκτεταμένα από εκείνα της συναυλίας των Rolling  Stones. Εδώ ένα στιγμιότυπο από την πρώτη προβολή της ταινίας Woodstock στον κινηματογράφο Παλλάς στην οδό Βουκουρεστίου, στην Αθήνα ... υπό αστυνομική παρακολούθηση. Η αστυνομία θορυβημένη από τις "έξαλλες" αντιδράσεις των νέων, και με πρόσχημα την υπερπροσέλευση κόσμου, απαγορεύει την επόμενη προβολή, με αποτέλεσμα εκτεταμένα επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας. Πρόκειται για τις πρώτες οδομαχίες μετά το πραξικόπημα. Η απαγόρευση προβολής αίρεται μετά από δύο εβδομάδες, αλλά το τρίωρο φιλμ έχει "συντομευθεί" από τους χουντικούς λογοκριτές κατά μία ώρα...

 
     Η αγωνία της χούντας μπροστά στην εγχώρια ανάδυση ενός διεθνούς και πρωτοφανούς στην Ιστορία κοινωνικού φαινομένου, που ταρακουνούσε ήδη τις αυτοκρατορίες του πλανήτη, ήταν απολύτως κατανοητή.
    Δεν επρόκειτο για μια "οργανωμένη ιδεολογία" με καταστατικό, ιερά βιβλία και εφημερίδα, για μια κομματική οργάνωση με τελετουργικά, ηγέτες και στρατιωτάκια. Δεν ήταν όπως η αριστερά, που η χούντα την είχε πιάσει στον ύπνο και την "τελείωσε" εν μία νυκτί (ούτε οκτώ χιλιάδες - και μάλιστα ούτε καν αποκλειστικά αριστεροί- δεν ήσαν οι εκτοπισμένοι κομματικά χρήσιμοι ηλίθιοι, που περίμεναν ... την κομματική γραμμή ασκούμενοι στην "τέχνη" της αγιογραφίας). Και όπως εξάλλου αποκαλύφθηκε από τα αμέσως μεταδικτατορικά μονοφήφια εκλογικά ποσοστά της, η αδικαιολόγητα υπερεκτιμημένη από τους χουντικούς αριστερά δεν αντιπροσώπευσε ποτέ κανέναν απολύτως κίνδυνο για το χουντικό καθεστώς.
   Δεν επρόκειτο για κάτι συγκεκριμένο που μπορούσε να καθοριστεί με ακρίβεια και να αντιμετωπιστεί νομικά (ως γνωστόν, ακόμα και τα πιο χαλκευμένα ναζιστικά, μπολσεβικικά ή μαοϊκά κατηγορητήρια απαιτούν ακριβή νομική διατύπωση). Δεν υπήρχαν ηγέτες για να συλληφθούν, ούτε προβατάκια για να σταλούν για υποχρεωτικές διακοπές στις βραχονησίδες. Άλλωστε οι "γιεγιέδες" ήσαν πάρα πολλοί για να χωρέσουν στις δικαστικές αίθουσες, τις φυλακές και τις βραχονησίδες.
    Δεν υπήρχε διανόηση ώστε να εξαγοραστεί από το Ίδρυμα Φορντ, όπως εκείνη της αριστεράς. Δεν υπήρχαν νεόκοπες χιλιαστικές οργανωσούλες που νόμιζαν προσωποκεντρικά ότι αν σκότωναν τον Παπαδόπουλο, θα έπεφτε η χούντα (η οποία απολάμβανε τής σχεδόν καθολικής ανοχής ή/και εμπιστοσύνης του ελληνοχριστιανού ρωμηολαού). Άλλωστε κάτι τέτοιες ερασιτεχνικές "πρωτοβουλίες" η χούντα τις εξάρθρωνε σε λίγες βδομάδες, και στις λίγες σχετικές δίκες που είχαν γίνει (καμιά δεκαριά), επιβλήθηκαν έξυπνα μόνο ποινές φυλάκισης και ποτέ η θανατική (έτσι "πάνε" κι οι επίδοξοι μάρτυρες...). Δεν επρόκειτο για ανθρώπους που είχαν διάθεση να στήσουν μυστικοπαθή, ιεραρχικά, αρχηγικά, αδιαφανή και συνωμοτικά "αντιστασιακά" οργανωτικά σχήματα, αναπαράγοντας με αυτόν τον τρόπο τις ετερόνομες και εξουσιαστικές πρακτικές που έφτυναν. Δεν επρόκειτο για στρατόκαβλους "δημοκράτες" που ανταγωνίζονταν σε πατριωτισμό τη χούντα. Δεν επρόκειτο για φιλοβασιλικούς, σαν τον Ιπποκράτη Σαββούρα, που έβαζαν βόμβες στον δρόμο σακατεύοντας περαστικούς. Δεν επρόκειτο για ανθρώπους που εφάρμοζαν την παντελώς ασιατική πρακτική της αυτοπυρπόλησης.  Δεν επρόκειτο για λάιφστάιλ "αντιστασιακούς" του εξωτερικού (τους οποίους, ποιός τους γαμούσε;). Δεν επρόκειτο καν για χρήσιμους ηλίθιους που είχαν "φιλοδοξία" να γίνουν μάρτυρες, ώστε να συλληφθούν και να βασανιστούν (και μετά τα βρωμοκόμματά τους να τους "αδειάσουν", συμμετέχοντας στο "σχέδιο φιλελευθεροποίησης" του καθεστώτος, όπως έκανε το ΚΚΕ εσωτερικού). Ακόμα και ο πρώην σταλινικός υπουργός προπαγάνδας της χούντας, ο Γ. Γεωργαλάς, που γνώριζε καλύτερα απ' τον καθένα τους τρόπους δραστικής αντιμετώπισης των πρώην ομοϊδεατών του, αποδείχθηκε άχρηστος στην περίπτωση των "γιεγιέδων" και των "μπήτλιδων", αφού αρχικά τους είχε υποτιμήσει.
   Η χούντα -ίσως προς έκπληξή της- είχε αποτελειώσει εν μία νυκτί την αριστερά, αλλά ο κίνδυνος εμφανίστηκε από εκεί που δεν τον περίμενε. Επρόκειτο για κάτι νεφελώδες και "ύπουλο" που απειλούσε τον ίδιον τον δυσώδη πυρήνα τού φαντασιακού τής (β)ρωμηοσύνης (την οποία η ελληνική ρωμηοαριστερά αποδεχόταν -και αποδέχεται- ως τον κατεξοχήν "εθνικό πυλώνα", εξίσου με τη ρωμηοδεξιά και τη ρωμηοχούντα). 
   Δεν επρόκειτο καν για κάποιο άτυπο κίνημα με, στοιχειωδώς έστω, διακριτά σημεία αναγνώρισης, αλλά για κάτι που είχε διαποτίσει σε διαφορετικούς βαθμούς ένα κομμάτι νεολαίας, μειοψηφικό μεν, αλλά άκρως επίφοβο: υπήρχαν οι κατά 100% "γιεγιέδες", οι κατά 70%, οι κατά 50%, οι κατά 30%... 
   Υπήρχαν και τα παραδείγματα συλλογικής βίαιης νεανικής απείθειας από το εξωτερικό (Σικάγο, Παρίσι, Πράγα κλπ.) που ήταν αδύνατον να λογοκριθούν. Υπήρχαν δίσκοι και ταινίες που προέρχονταν από τη χώρα των "συμμάχων" και πατρώνων της χούντας αμερικάνων, και γι΄αυτό ήταν περίπου αδύνατον να απαγορευτεί η κυκλοφορία τους και στην Ελλάδα (αν και η τρίωρη ταινία Woodstock απαγορεύθηκε για δύο εβδομάδες και τελικά λογοκρίθηκε κατά μία ώρα). Εξάλλου δεν υπήρχε λόγος να απαγορευθεί μια ταινία σαν το Strawberry Statement, όπου τα περιγραφόμενα σε αυτήν γεγονότα, αφορούσαν κατά τις πανηλίθιες εκτιμήσεις της χούντας σε "άλλον πλανήτη" (ενώ όπως φάνηκε τρία χρόνια μετά, επηρέασαν καταλυτικά τους καταληψίες του Πολυτεχνείου). Ούτε επίσης υπήρχε λόγος να απαγορευθεί μια ταινία σαν το Easy Rider, μια και τότε η μοτοσυκλέτα στην Ελλάδα ήταν ακόμα το μεταφορικό μέσο του φτωχού και δεν είχε αποκτήσει τον μεταγενέστερο συμβολισμό της. Ούτε υπήρχε λόγος να απαγορευθούν τα μετρημένα αντίτυπα των μετρημένων ξένων ροκ δίσκων που έφερνε το πρώτο και μοναδικό -τότε- ροκ δισκοπωλείο της Αθήνας (και της Ελλάδας), το Pop 11 του Τάσου Φαληρέα (και που η ακρόασή τους γινόταν ομαδικά στα σπίτια των ενδιαφερομένων). Ούτε υπήρχε λόγος να απαγορευτούν οι περίπου ανύπαρκτες συναυλίες ξένων ροκ συγκροτημάτων, αφού κανείς ιδιωτικός φορέας δεν θα διακινδύνευε να χάσει τα λεφτά του σε μια πιθανότατη αστυνομική "χαλάστρα" σαν εκείνη της ημιτελούς συναυλίας των Rolling Stones λίγες μέρες πριν το πραξικόπημα (μόνο το περιοδικό Φαντάζιο έκανε μια "αρπαχτή" καλώντας για δύο συναυλίες τους βρετανούς τύπου ροκ Mungo Jerry τον Σεπτέμβριο του 1973, εκ των οποίων έγινε μόνο η μία σε κοινό ... διακοσίων ατόμων - α! ένα βράδυ του Απριλίου 1972 έπαιξαν και οι άγνωστοι γερμανοί πειραματικοί Agitation Free στο Κύτταρο, με χορηγό το Ινστιντούτο Γκαίτε - μιλάμε για συναυλιακό οργασμό επί χούντας...). Υπήρχαν και βιβλία, όπως των σιτουασιονιστών ή του Χέρμπερτ Μαρκούζε, αρκετά ακαδημαϊκά και δυσνόητα, ώστε η χούντα να μην κρίνει απαραίτητη την απαγόρευσή τους (όπως συνέβη με εγχώρια "κρούσματα" σαν το περιοδικό Πρωτοπορία ή ... τον Αριστοφάνη). Μάλιστα φιλοχουντικοί διανοούμενοι όπως ο Ανδρέας Καραντώνης αισθάνθηκαν τόσο επαρκείς ώστε να δοκιμάσουν να "απαντήσουν" στον Μαρκούζε... 


    Ενώ η χούντα είχε βγάλει εύκολα και γρήγορα "νοκ άουτ" την αριστερά, το διεθνές κίνημα αμφισβήτησης εκκίνησε σε ένα κομμάτι της ελληνικής νεολαίας ζυμώσεις και κομματικά αχειραγώγητες διαδικασίες, που κατέληξαν στις εξεγέρσεις τής Νομικής και του Πολυτεχνείου.  
     Εδώ είναι το πρώτο από τα δύο τεύχη του φοιτητικού περιοδικού Πρωτοπορία, που εκδιδόταν τέλη του 1971-αρχές του 1972. Όπως φαίνεται από το εξώφυλλο, η θεματολογία του ήταν εναρμονισμένη με τα ζητήματα που απασχολούσαν το διεθνές underground κίνημα της περιόδου. Η δικτατορία απαγόρευσε, φυσικά, την κυκλοφορία του (περισσότερα για αυτό το έντυπο-ορόσημο βλ. Κώστα Κατσάπη, Το "πρόβλημα νεολαία", Απρόβλεπτες Εκδόσεις, Αθήνα 2013, σσ. 340-344).



    Ούτε καν τα  μακριά μαλλιά στους χίππηδες μπορούσε να απαγορεύσει η χούντα. Θα διασυρόταν περισσότερο η ήδη διασυρμένη χώρα, χώρια η ζημιά στον τουρισμό...    Το μόνο που μπορούσε να κάνει η χούντα ήταν να βγάζει τη κακία της συλλαμβάνοντας "γιεγιέδες" και πηγαίνοντάς τους για κούρεμα (και ξύλο) στα μπατσάδικα, να λογοκρίνει τραγούδια ελληνικών συνόλων, ή να εφαρμόζει πειθαρχικά μέτρα στην εκπαίδευση. Μπορούσε να δοκιμάσει και κάποιες πιο μοντέρνες μεθόδους, προκειμένου να προσεταιριστεί τη νεολαία, όπως οι φιέστες στο Καλιμμάρμαρο, όπου κάλεσε δυο-τρία ξένα ποπ (όχι ροκ) γκρουπάκια γ' διαλογής να πουν κάποιο εύπεπτο χαζοτράγουδο. Μάλιστα, τον Σεπτέμβριο  του 1973 στα πλαίσια της εξαγγελθείσης "σταδιακής φιλελευθεροποίησης" του καθεστώτος η χούντα επέτρεψε να προβληθούν στην τηλεόραση στιγμιότυπα από μια εμφάνιση των Socrates Drunk The Conium. Αλλά το μόνο που κατάφερνε είναι να γίνεται ολοένα και λιγότερο πιστευτή στα μάτια των νέων. 
   Στο τέλος, όταν είδε ότι έχανε τον έλεγχο της κατάστασης, αναγκάστηκε να καταφύγει κι αυτή στις "παραδοσιακές" (αστικοφασιστικές, μπολσεβικικές κλπ.) μεθόδους, δηλαδή στα τανκς και στους ελεύθερους σκοπευτές κατά τη διάρκεια της αυθόρμητης εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Μιας εξέγερσης, η οποία όφειλε την εκδήλωσή της στις πάμπολλες παρόμοιες που είχαν συμβεί το παγκόσμιο '68 σε όλον σχεδόν τον δυτικό κόσμο.  



   Τον Φεβρουάριο του 1973, την περίοδο δηλαδή που πραγματοποιείται στη Νομική η πρώτη σοβαρή δημόσια αντιπαράθεση των φοιτητών με τη χούντα, απόρρητο έγγραφο της Γενικής Γραμματείας Πρωθυπουργού επιχειρεί να αναλύσει το προφίλ του έλληνα φοιτητή. Είναι ενδεικτικό ότι το κείμενο εστιάζει όχι τόσο στα πολιτικά χαρακτηριστικά του σύγχρονου φοιτητή, όσο στην πολιτισμική του συγκρότηση και τις επιρροές που αυτή έχει δεχτεί: «3. Ο σημερινός φοιτητής είναι γενικώς πλέον έμπειρος (υψηλότερος δείκτης νοημοσύνης)», επισημαίνει ο συντάκτης της ανάλυσης, «ή άλλως πλέον απαιτητικός, πλέον ευαίσθητος, πλέον επιδεικτικός και πλέον ανήσυχος. Δυσκόλως συμβιβάζεται προς όσα συνιστούν αμεταβλήτους καταστάσεις, εξωτερικάς μορφάς πειθαρχήσεως, προτροπάς προς προπαρασκευήν δια μίαν ζωήν ελάχιστα διάφορον εκείνης των γονέων του (GENERATIONAL GAP κ.λπ.)». Και συνεχίζει ο συντάκτης του υπομνήματος: «4. Εξαιτίας σειράς όλης νέων επίσης συντελεστών (άμεσοι επικοινωνίαι, κοινότης προβλημάτων, δημιουργία και διάδοσις του σημερινού ιδιοτύπου YOUTH SUBCULTURE)  η συλλογική φοιτητική ψυχολογία αποβάλλει σταθερώς και συχνά εις απειλητικόν βαθμόν κάθε “εθνικό χρώμα”. “Διεθνοποιείται” από της απόψεως των αιτίων, του προβληματισμού, του δυναμισμού, των μορφών εκφράσεως. “Μονώσεις” αυτής ή εκείνης της εθνικής ακαδημαϊκής νεολαίας είναι σήμερον αδύνατοι». Και καταλήγει ο συντάκτης κρούοντας απειλητικά τον κώδωνα του κινδύνου: «5. Οι άκρως ριζοσπαστικοί φοιτηταί εις αυτήν ή εκείνην την Χώραν αποτελούν την ελαχίστην μειοψηφίαν (δύο έως πέντε τοις εκατό). Παρά τούτο, η “φιλοσοφία” τούτων και, πρωτίστως, αι δραστηριότητές των (η βιαιότης των εκδηλώσεων) εντός του οικείου εθνικού χώρου ή και επί της διεθνούς σκηνής διαγράφονται ως άκρως απειλητικαί». 
  (Απόρρητη χουντική έκθεση της Γενικής Γραμματείας Πρωθυπουργού, από το βιβλίο του καθηγητή της Παντείου Κώστα Κατσάπη, ΤΟ "ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΝΕΟΛΑΙΑ" - Μοντέρνοι νέοι, παράδοση και αμφισβήτηση στη μεταπολεμική Ελλάδα, 1964-1974, εκδόσεις Απρόβλεπτες, Αθήνα 2013).
   Δεν είναι τυχαίο που στο παραπάνω βίντεο έχουν αποτυπωθεί σκηνές του παγκόσμιου '68  στην Αθήνα του 1973. Αντίθετα με το ψευδοϊστορικό μαρτυρολογικό κουτόχορτο που μοιράζει το αστικό καθεστώς (και οι σταλινικοί βαστάζοι του) στους φιλήσυχους νοικοκυραίους, "το Πολυτεχνείο δεν ήταν εκκλησία, όπως το θέλει η εξουσία". Στο έγχρωμο αυτό ερασιτεχνικό φιλμ που δημοσιοποιήθηκε τρεις δεκαετίες μετά την εξέγερση, βλέπουμε οικείες εικόνες όπως στήσιμο οδοφραγμάτων, εκτεταμένες συγκρούσεις με τους μπάτσους κλπ. Απ' αυτή την άποψη, ο μόνος που τιμά τους εξεγερμένους όπως ενδείκνυται (και όπως οι ίδιοι θα ήθελαν) είναι ο α/α χώρος.
 

   Τόσο ως προς το ψυχολογικό της υπόβαθρο, όσο και ως προς το στυλ της (οδοφράγματα, κατάληψη) και την αυθόρμητη (=αυτο-ορμώμενη) και αυτο-οργανωτική μεθοδολογία της, η εξέγερση του Νοεμβρίου του 1973 ήταν ο -αρκετά καθυστερημένος και μισοαφομοιωμένος- απόηχος των '60s στην Ελλάδα, και δεν θα είχε συμβεί αν δεν είχε προϋπάρξει το διεθνές κίνημα αμφισβήτησης και το παγκόσμιο '68. Αν και, λόγω της εγχώριας καθυστέρησης (από την οποία κανείς απ' όσους ζουν σε αυτή τη χώρα, των καταληψιών περιλαμβανομένων, δεν θα μπορούσε να είναι πλήρως απαλλαγμένος), δεν επεξεργάστηκε ούτε προώθησε εκδοχές των ζητημάτων (και συνθημάτων) του παγκόσμιου '68 (όπως π.χ. τα "Κάτω το Κράτος", "Μάης 1968" και "Ευνουχίστε τον πλανήτη από τον φαλλό της εξουσίας", που υποστηρίχθηκαν από τους "ιδρυτικούς" αναρχικούς συμμετέχοντες και απορρίφθηκαν από πρώτη Συντονιστική Επιτροπή του Πολυτεχνείου, η οποία εκτίμησε -λαϊκιστικά- ότι τα συνθήματα έπρεπε να "αφουγκράζονται το πλατύ αίσθημα του κόσμου κατά της δικτατορίας"), ωστόσο ο άρρητος και εμφανώς "μαρκαρισμένος" απ' τα '60s ψυχολογικός χαρακτήρας τής εξέγερσης ξεπερνούσε τον αφελή "αντιδικτατορισμό", το παραπλανητικά απλοϊκό αίτημα επανόδου στη σεμνότυφη "δημοκρατική ομαλότητα", αλλά και κάθε ιδεολογία. Επ' αυτού, ας μην ξεγελούν ούτε το ιδεολογικό ψευδεπίχρισμα που τής φορέθηκε μεταπολιτευτικά, ούτε οι αριστερίστικες ιδεολογικές τοποθετήσεις  τής μεγαλύτερης μερίδας των (αριστεριστών και αντιεξουσιαστών) "υποκινητών" (οι οποίες ακυρώθηκαν στην πράξη από τον αυθόρμητο και αυτο-οργανωτικό χαρακτήρα της εξέγερσης), ούτε φυσικά οι παχυλά αμειβόμενες μεταπολιτευτικές καριέρες των κομματικών εγκαθέτων (Λαλιώτης, Μπίστης, Δαμανάκη κ.α.) που παρεισέφρησαν στο Πολυτεχνείο σε διατεταγμένη κομματική αποστολή.


  
                       ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΩΣ ΜΟΡΦΗ -ΥΒΡΙΔΙΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ- ΡΟΚ
    "Το ροκ δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά επανάσταση. Οι νέοι επαναστατούν απέναντι στο καθημερινό, στο μίζερο και στο συμβιβασμένο. Το Πολυτεχνείο είναι η μεγαλύτερη εκδήλωση του ροκ στην Ελλάδα. Είναι το πιο όμορφο τραγούδι, το καλύτερο ποίημα και έχει μεγαλύτερη δυναμική από το Woodstock. Το Woodstock είναι ένα τριήμερο γεμάτο τραγούδια και συνθήματα ενάντια στην εφησυχασμένη και πλαστική κοινωνία. Και το Πολυτεχνείο είναι ένα ανάλογο τριήμερο, με τη μεγάλη όμως διαφορά ότι οι συμμετέχοντες εδώ βρίσκονται απέναντι στις κάνες των πυροβόλων. Δυστυχώς, αργότερα μερικοί σκοντάψανε στα σκαλοπάτια κάποιας μπυραρίας. Και ήταν αργά το βράδυ."
   Διονύσης Μαυρογένης, φαρμακοποιός, μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής του Πολυτεχνείου.
  (Από το βιβλίο του Μανώλη Νταλούκα, Ελληνικό Ροκ - Ιστορία της νεανικής κουλτούρας από τη γενιά του Χάους μέχρι τον θάνατο του Παύλου Σιδηρόπουλου, Αθήνα 2006 & 2012).
   Δηλώσεις εκ των έσω σαν αυτή αναδεικνύουν την αυθεντική (δηλαδή την μή στενά ιδεολογική) ταυτότητα της εξέγερσης. Πάντως, αν και δύσκολα θα διαφωνούσε κάποιος με το πνεύμα του Μαυρογένη, ωστόσο δεν ισχύει το ίδιο για τις μαρτυρολογικού τύπου συγκρίσεις του με το Woodstock. Για το Πολυτεχνείο υπάρχουν πολύ πιο ταιριαστά μέτρα σύγκρισης, όπως π.χ. τα ομοειδή γεγονότα του Κεντ, του Κολούμπια κλπ. (και μάλιστα χωρίς τους διάφορους, εντελώς εκτός πνεύματος τέτοιων γεγονότων, μαρτυρολογικούς υπαινιγμούς). Επιπλέον μια ποιοτική (και όχι ανούσια μαρτυρολογική) σύγκρισή του με τα εν λόγω γεγονότα θα έδειχνε ότι η εξέγερση του Πολυτεχνείου υπολειπόταν κατά πολύ, τόσο από πλευράς πολιτικής συνειδητοποίησης και επεξεργασίας των ζητημάτων, όσο και πρακτικής: oι αμερικανοί εξεγερμένοι νέοι, ούτε τον εθνικό ύμνο έψαλαν, ούτε σήκωσαν εθνικές σημαίες (τις οποίες έκαιγαν), ούτε αυτολογοκρίθηκαν για να μην τρομάξουν τους νοικοκυραίους. Επίσης, σε αντίθεση με το συγκριτικά καθυστερημένο ελληνικό φοιτητικό κίνημα, το αμερικάνικο Movement είχε διακόψει σχέσεις με τον μαρξισμό ("παλιό" και "νέο") ακολουθώντας αντιεξουσιαστική τροχιά σχεδόν αμέσως μετά τις ταραχές του Σικάγο τον Αύγουστο του 1968 (η ίδια εξέλιξη υπήρξε στη Γαλλία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες μετά τον Μάιο της ίδιας χρονιάς). Αντίθετα, ο αντιαμερικανικός "αντιδικτατορισμός" (λες κι η βρωμηοκοινωνία δεν ήθελε τη χούντα) κι ο εθνικισμός / πατριωτισμός (το ίδιο είναι...), τους οποίους εξέφρασαν τα "επίσημα" συνθήματα του Πολυτεχνείου, δεν συνιστούν βέβαια "επανάσταση απέναντι στο καθημερινό, στο μίζερο και στο συμβιβασμένο" (το αντίθετο θα έλεγα), άρα ούτε ροκ. Οπότε αυτοί που "σκόνταψαν στα σκαλοπάτια κάποιας μπυραρίας", δεν ήσαν ούτε "μερικοί", ούτε "αργότερα", αλλά πολλοί και εξ' αρχής... 
   Αυτά, για να μην (ξανα)θρέψουμε την ψευδαίσθηση ότι η καθυστερημένη Ελλαδίτσα είναι ο ομφαλός της Γης κι ότι μπορεί να παράγει πράγματα με παγκοσμιότητα.
                                                                                                              

   Ο ορισμός του ροκ ως χαρούμενου εικονοκλαστικού συμβολοθραύστη: αμερικανοί φοιτητές καίνε τη σημαία κατά τη διάρκεια διαδήλωσης στα '60s.   


    Ως προς το εκρηκτικό ψυχολογικό δυναμικό που απελευθέρωσε και τον αντικομματικά αυτο-οργανωτικό τρόπο της, η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν, λοιπόν, πιο κοντά στο διεθνές underground / ροκ κλίμα της περιόδου παρά σε έναν στενό και ιδεολογικά σεμνότυφο "αντιδικτατορισμό". Ήταν μια εξέγερση για την τιμή και την αξιοπρέπεια (ή "για την κάβλα της" - κάτι που οι διανοητικά καθυστερημένοι ιδεολόγοι και σωτηριολόγοι κάθε είδους συνηθίζουν να υποτιμούν υπεροπτικά). Όπως και ο Δεκέμβρης του 2008, το Πολυτεχνείο ήταν ένα "τα πήραμε στο κρανίο" φιμωμένων νέων ανθρώπων (φοιτητών, μαθητών, εργαζομένων αναξιοπρεπώς) απέναντι σε αυτούς που τους είχαν τρελάνει στα χαστούκια, στις προσβολές, στους εξευτελισμούς, στο υποκριτικό ηθικολογικό "κήρυγμα", στον πατερναλισμό, στο "εμείς ξέρουμε πριν από σένα, για σένα". Αν και ξεκίνησε από ένα αθώο αριστερίστικο ψεματάκι (για δήθεν αστυνομικό ξύλο που έπεφτε στο Πολυτεχνείο, ώστε να πιαστούν στον ύπνο οι χουντοσταλινικοί, και να σπεύσουν προς τα εκεί οι διεξαγόμενες εκείνη την ώρα φοιτητικές συνελεύσεις), εξελίχθηκε σε κάτι που υποβίβαζε τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά των πρωταγωνιστών της σε απλά ιδεολογίστικα προσχήματα για σύγκρουση. Αν μάλιστα οι καταληψίες είχαν εμπιστευθεί περισσότερο το ποσοστό των "χίππικων" προσωπικών καταβολών τους, αν δεν είχαν αυτολογοκριθεί ως προς τα συνθήματά τους (για να κολακέψουν και να μην "σκιάξουν" τον χουντόφρονα ρωμηολαό, και να για να μην δώσουν "αφορμές" στη χούντα να τους χαρακτηρίσει "ακραίους") κι αν είχαν εκπαραθυρώσει με πίσσα και πούπουλα τα εγκάθετα κομματόσκυλα, ίσως σήμερα θα μιλάγαμε για τον ελληνικό "Μάη". Χώρια που δεν θα είχε υπάρξει η παραμικρή δυνατότητα σεμνότυφης αστικοδημοκρατικής "ερμηνείας" του γεγονότος. Παρ' όλα αυτά, ακόμα κι έτσι το Πολυτεχνείο σηματοδότησε και στην Ελλάδα την απαρχή  του αυτόνομου κινήματος.
   Στην κατασταλτική της προσπάθεια η χούντα (όπως και η "δημοκρατία") είχε και την ολόψυχη συνδρομή της αριστεράς (πλην εννοείται των αριστερίστικων εξαιρέσεων που βρίσκονταν ήδη στο Πολυτεχνείο), της γνωστής μεταπολιτευτικά και ως ΚΝΑΤ: το μεν ΚΚΕ συκοφαντούσε ως προβοκάτορες τους καταληψίες, ενώ το ΚΚΕ εσωτερικού καλούσε σε ειρηνική "απαγκίστρωση" από τον χώρο. 
     

   Τα πρώτα "γενέθλια" της χούντας στο Καλλιμάρμαρο με τη συμμετοχή του "βαρέως πυροβολικού" του "λαϊκού" τραγουδιού της χώρας. Κάτι τέτοια τα "ξεχνούν" οι κυνηγοί / ψαράδες της "λαϊκής ψήφου".



      Η ΧΟΥΝΤΑ ΕΧΕΙ ΑΚΟΜΑ ΑΠΟΛΟΓΗΤΕΣ (ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥΣ) 

   Παρ΄όλα αυτά, σήμερα κάποιοι χωρίς παρόν και μέλλον που τους έχει απομείνει μόνο ... η "Ιστορία" (δηλαδή η κατόπιν εορτής ιδεολογική σκύλευσή της) έχουν το θράσος να επιδεικνύουν τα γραφικά τους "αντιστασιόμετρα" και να εκδίδουν αυτοϋπογραφόμενες περγαμηνές "αντίστασης" στη χούντα. Και για να κατοχυρώσουν την "πατέντα" περιγράφουν την κουλτούρα της αμφισβήτησης ως εκπορευόμενη από την εγχώρια "μαύρη αντίδραση".

   Βλέπουν -δικαιολογημένα- τον "γιεγιεδισμό", "χιππισμό" κλπ. ως απειλή για τη Μοναδική Αλήθειά τους και για την κατοχύρωση τού "μονοπωλίου" τους των "αγώνων". Και βέβαια φοβούνται μήπως εκτεθούν για τη σύμπλευσή τους με τη χούντα.
  Γι' αυτό, εγκαλούν τους εγχώριους χίππηδες επειδή δεν έγιναν κομματικά χρήσιμοι ηλίθιοι ζωγραφίζοντας αγιογραφίες στις βραχονησίδες και γλείφοντας τις μαρμελάδες του Παττακού. Τους εγκαλούν γιατί δεν πέρασαν από δίκες (ώστε μετά να τους "αδειάσουν" τα βρωμοκόμματα που εκπονούσαν με τη χούντα "σχέδια φιλελευθεροποίησης" του καθεστώτος). Τους εγκαλούν γιατί δεν επιδίωξαν να γίνουν μάρτυρες της τριτοκοσμικής ελληνοχριστιανικής "δημοκρατίας" (ώστε να τους καπηλευθούν οι "ξύπνιοι" και να αρπάξουν κάποιο βουλευτικό έδρανο παραπάνω). Τους εγκαλούν γιατί (σε αντίθεση με την αμελητέα ποσοτικώς και ποιοτικώς αριστερά) ήσαν πάρα πολλοί και πολύ πιο μπροστά από τη χούντα για να χωρέσουν στα δικαστικά εδώλια και στις φυλακές. 
  Τους εγκαλούν κομπλεξικά γιατί (σε αντίθεση με την απαρχαιωμένη αριστερά) οι αντιλήψεις τους και η επίδρασή τους ήσαν αδύνατον να καταχωρηθούν ποινικά και να απαγορευθούν μια κι έξω. Τους εγκαλούν κομπλεξικά γιατί οι παραδοσιακοί φασιστικοί τρόποι (εκτοπίσεις, απαγορεύσεις, δίκες, φυλακίσεις κλπ.) που ταίριαζαν μόνο σε ομοειδώς απαρχαιωμένες περιπτώσεις (όπως σύμπασας της αριστεράς), δεν μπορούσαν να εφαρμοστούν αποτελεσματικά στον χιππισμό. Τους εγκαλούν κομπλεξικά γιατί η χούντα, εκτός από την αμήχανη καταστολή (βλ. κουρέματα) αναγκάστηκε να εφαρμόσει εναντίον τους και πιο προηγμένες μεθόδους (και γιατί ούτε αυτές  είχαν αποτέλεσμα). 
    Τους εγκαλούν γιατί δεν "αντιστάθηκαν" με τους απαρχαιωμένους τρόπους των μαρτύρων και λοιπών χρησίμων ηλιθίων. Εγκαλούν τους χίππηδες επειδή δεν υπερασπίστηκαν ψευδοδιλημματικά τη "δημοκρατία" (που έφερε τη χούντα). Εγκαλούν τους χίππηδες γιατί δεν "αγωνίστηκαν για τον λαό" (αυτόν που επικροτούσε ανομολόγητα τη χούντα και τις αστυνομικές "επιχειρήσεις ψαλίδι"). Εγκαλούν τους χίππηδες γιατί δεν εντάχθηκαν στην αγάμητη γεροντοκόρη αριστερά, που (μαζί με την εξίσου αγάμητη γεροντοκόρη δεξιά) έσερνε τα εξ΄αμάξης από το 1956 σε κάθε τί ανάλογο και υγιές (αρχικά στους "τεντυμπόυδες" και μετά στους "γιεγιέδες" - και που συνεχίζει να το κάνει μέχρι σήμερα σε κάθε αμφισβητησιακό υποπολιτισμό).


 

   Λέρος, τόπος εκτοπισμού 1968-1971. Ζωγραφική κρατουμένων σε τοίχο. Αγιογραφίες αγίων χωρίς φωτοστέφανο με τον Χριστό να είναι ο νεότερος "εξόριστος".
   Απελευθερώνοντας το "ιδεολογικό ασυνείδητό" τους οι κρατούμενοι αυτοταυτίζονται με τους φερόμενους ως χριστιανούς μάρτυρες. Εκτός από τις κραυγαλέες ψυχολογικές τους συνδηλώσεις, τέτοια σημεία αναφοράς δείχνουν και την -πανομοιότυπη με των χουντικών-  ελληνοχριστιανική ρωμηοκουλτούρα των κρατουμένων επιδόξων εθνοσωτήρων. Το ότι αυτοί οι γραφικοί έθρεψαν "οράματα" κοινωνικής "αλλαγής", θα ακουγόταν γελοίο αν δεν ήταν η μακάβρια αλήθεια...


    Δεν συγχωρούν στους χίππηδες το ότι  δεν τραγούδησαν τον ύμνο της χούντας, όπως ο -αγαπημένος της αριστεράς- Μπιθικώτσης στα "Δειλινά" (και μάλιστα με πανελλαδική ραδιοφωνική κάλυψη). Και σαν κλασικοί αριστεροί γκαιμπελίσκοι επινοούν παντελώς ανύπαρκτα "γεγονότα" (όπως δήθεν πριβέ "συναυλίες" στο Τατόι ξένων ποπ συγκροτημάτων, που δεν πάτησαν ποτέ το πόδι τους στην Ελλάδα) για να "αποδείξουν" ότι η ροκ εκπορευόταν από τη "μαύρη αντίδραση". 

    Συνηθισμένοι απ' τις κομματικές τους στρούγκες να επιτρέπουν σε άλλους να μιλούν για λογαριασμό τους και να περιμένουν υπάκουα την ανακοίνωση της "γραμμής", επινοούν "επίσημες φωνές"  και "επίσημα έντυπα" των "γιεγιέδων", όπως ο επιχειρηματίας της  showbiz Νίκος Μαστοράκης και το κουκουρούκου περιοδικό "Μοντέρνοι Ρυθμοί". Ακόμα, επιχειρούν να παρουσιάσουν ως εγχώρια "ροκ σκηνή", διάφορα ποπ, ή χαζοπόπ γκρουπάκια της εποχής που είχαν επιδερμική μόνο αντίληψη των διεθνών επιρροών τους (είδος που αφθονούσε στην καθυστερημένη Ελλάδα), ή άλλα με μή "εμπρηστικούς" στίχους και μουσική (όπως οι Νοστράδαμος, οι Poll, ή οι Πελόμα Μποκιού).
    Εγκαλούν τον εγχώριο "γιεγιεδισμό", "μπητλισμό", "χιππισμό" κλπ. γιατί προκάλεσε συλλογικές συνειδησιακές διαδικασίες πολύ σημαντικότερες από μια ξεπερασμένη "αντιδικτατορική αντίσταση", οι οποίες οδήγησαν στη Νομική και το Πολυτεχνείο (που ενώ οι αριστεροί Γκαίμπελς τα σαμποτάρισαν, αργότερα τα σκύλεψαν). Εγκαλούν τον εγχώριο "γιεγιεδισμό", "χιππισμό" κλπ. γιατί λειτούργησε στο επίπεδο της ουσίας δημιουργώντας δυναμική και ρεύμα, κι όχι στο ιδεολογικό εκείνο τής ανούσιας "αντιδικτατορικής" μαρτυρολογίας. Εγκαλούν τον εγχώριο "γιεγιεδισμό", "χιππισμό" κλπ. γιατί επέλεξε τα σημεία αναφοράς του εκτός Ελλάδος και όχι από τη (β)ρωμηοσύνη, και γιατί το πολιτισμικό, πολιτικό κλπ. ρεύμα που δημιούργησε από το 1970 συνεχίστηκε με διάφορους μετασχηματισμούς και στη μεταπολίτευση (και μέχρι σήμερα - βλ. αντιεξουσιαστικός χώρος). 
    Εγκαλούν τους ροκ πειρατικούς ραδιοσταθμούς γιατί αναμετέδιδαν τον σταθμό του Πολυτεχνείου (αντί να καλούν σε "ειρηνική απαγκίστρωση απ' τον χώρο", όπως το ΚΚΕ εσωτερικού). Εγκαλούν τους χίππηδες γιατί δεν συκοφάντησαν ως προβοκάτορες τους καταληψίες του Πολυτεχνείου και γιατί δεν "τα πήραν" από το Ίδρυμα Φορντ. 
   Εγκαλούν τους χίππηδες, που είχαν χεσμένα τα κομματικά μαντριά, επειδή ... δεν έφτιαξαν έστω ένα δικό τους. 
   Εν ολίγοις, εγκαλούν τους χίππηδες επειδή δεν ήσαν σαν τα σταλινοναζιστικά μούτρα τους.

                                       


 
    Η διάλυση, με ένα χτύπημα "νοκ άουτ", της αριστεράς από τη χούντα, η παντελής αδυναμία (;) τής αριστεράς να προβάλλει την παραμικρή αντίδραση, η υποδειγματική αριστερή επίδειξη νομιμοφροσύνης (μαζί με όλον ανεξαιρέτως τον υπόλοιπο πολιτικό κόσμο) προς τη χούντα, η εξαγορασμένη σιωπή τής -χρηματοδοτούμενης απ' τους αμερικάνους πάτρωνες της χούντας (ίδρυμα Φορντ)- αριστερής διανόησης, η υπόδειξη της ηγεσίας προς τους χιλιάδες κομματικά "χρήσιμους ηλίθιους" που "άδειασε" στα ξερονήσια να κάνουν "νηστεία και προσευχή", έδειξαν ότι η αριστερά δεν διέφερε από ένα σάπιο μήλο που εξωτερικά δείχνει υγιές.
     Αυτό αποδείχθηκε και τυπικά στις εξεγέρσεις της Νομικής και του Πολυτεχνείου: επτά χρόνια μετά την επεισοδιακή συναυλία των Rolling Stones και την "εθνοσωτήριο", και ενώ η νεολαία τών "τεντυμπόυδων", "γιεγιέδων" και "μπήτλιδων" δεν έχανε ευκαιρία να ραγίζει έστω και προσωρινά τον "γύψο" της χούντας (βλ. π.χ. τα επεισόδια στην προβολή τής ταινίας Woodstock), η "ΑΝΤΙ-ΕΦΕΕ" / ΚΝΕ με το διαβόητο φύλλο αρ. 8 της Πανσπουδαστικής (Φεβρουάριος 1974) έρχεται να καταγγείλει ως προβοκάτορες της Κ.Υ.Π. τους προ τετραμήνου καταληψίες του Πολυτεχνείου.    


    
    Και προκειμένου να το "αποδείξουν", δεν διστάζουν να  "ξεπλύνουν" τη χούντα και να παρουσιάσουν τους συνταγματάρχες ... ως πιο ροκ κι απ' το ακροατήριο του Γούντστοκ. Κατά τον ίδιο τρόπο άλλωστε οι ιδεολογικοί τους πρόγονοι (βλ. Ο.Π.Λ.Α.) εγκαλούσαν τους διεθνιστές επαναστάτες (τους οποίους εκτελούσαν επί κατοχής) επειδή δεν έκαναν ... "εθνική αντίσταση", αλλά επέμεναν στον κοινωνικό πόλεμο. Ωστόσο τα βιαίως κουρεμένα μαλλιά του οποιουδήποτε "ατομικιστή" γιεγιέ (όπως  και η αντεθνική αρνησίπατρις στάση του κάθε διεθνιστή) αποδείχθηκαν απείρως πιο επικίνδυνα και αποτελεσματικά κοινωνικώς απ' το μαρτύριο τού οποιουδήποτε ποιμνιωμένου ιδεολόγου σαλού, που δεν έμαθε ποτέ ούτε για τί έζησε, ούτε για τί διώχθηκε, ούτε για τί μαρτύρησε. Ακόμα όμως κι αν δεν είχαν "κοινωνική χρησιμότητα", πάλι θα άξιζαν περισσότερο.
   Ας το πάρουν απόφαση οι σταλινοειδείς κοπτοράπτες: η κουλτούρα τής αμφισβήτησης, οι "γιεγιέδες", οι χίππηδες, η ροκ, το underground (ή όποιο άλλο όνομα θέλουν, ας δώσουν) έπαιξε σε άλλο "γήπεδο" και όχι σε αυτό της μαρτυρολογίας (όπου επιδιώκουν κουτοπόνηρα να μεταφέρουν τη συζήτηση). Ο επιδειξισμός των παρωχημένων ιδεολογικών "αντιστασιόμετρων" και μαρτυρολογίων αφορά μόνο στους εξίσου παρωχημένους αυτοθαυμαζόμενους. Σε κανέναν άλλον.

   Το παραπάνω κείμενο είναι αφιερωμένο στους δύο μουσικοδημοσιογραφικούς αστέρες τού εγχώριου (επίσημου ή ανεπίσημου) σταλινισμού, Κώστα Αρβανίτη (ή Manwolf Louie) και Φώντα Τρούσα (ή "δισκορύχο") . Γράφτηκε ως συνδρομή στην -αναγκαία και στην καθυστερημένη Ελλάδα, που τρέφεται ακόμα με μύθους- αποδόμηση τού ιδεολογικού βρυκόλακα που υπηρετούν. Γράφτηκε επίσης για να έχουν κάποια πράγματα υπ'όψιν τους όσοι νεότεροι (γεννηθέντες μετά το 1980) ενδεχομένως γοητεύονται απ' τη ροκ, κι ας μην πρόλαβαν να ζήσουν τις εποχές τής διεθνούς κοσμογονίας της (1955-1990). Γράφτηκε και από ένα βαθύ αίσθημα οφειλής. Και τέλος, ως τακτοποίηση μιας (μή προσωπικής) εκκρεμότητας απ' το -προ της πτώσης του Τείχους- παρελθόν.

   

   Θ.Λ.


Δείτε επίσης:
-Τζαίησον Ξενάκης, Χίππηδες και Κυνικοί
-Άκου δούλε ρωμιέ..., του Κλείτορα 
-Πώς η "εθνική αντίσταση" στραγγάλισε το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα και έστρωσε το χαλί στον μεταπολεμικό κρατικοδίαιτο και ψευδεπίγραφο "συνδικαλισμό" τού Α. Στίνα.
-Η ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΡΧΑΙΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ (του Κορνήλιου Καστοριάδη).
-H περί πατρίδας πολιτική αντίληψη των κλασικών ελλήνων και η νεώτερη προπαγανδιστική διαστροφή της σε “πατριωτισμό”, “εθνική ενότητα” και “εθνική ομοψυχία” 
-Protests of 1968.
-ΟΙ ΛΥΣΣΑΣΜΕΝΟΙ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ '68 ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ.
-Η ΝΕΑΝΙΚΗ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ (ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ) TO ΥΠ' ΑΡ. 1 ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ (του Κώστα Κατσάπη)
-Ο άλλος Νοέμβρης (άρθρο στην Εφημερίδα των Συντακτών)
-ΟΤΑΝ Η ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΔΙΑΝΟΗΣΗ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ ΤΑ "ΕΠΑΙΡΝΕ" ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥΣ (του Νίκου Σούζα).
-ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 1973: ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ (του Γιώργου Οικονόμου) 
-Τα γεγονότα που οδήγησαν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου του 1973, όπως τα ξαναθυμάται ένας «­προβοκάτορας».
-Το ροκ πολεμήθηκε (και) από την Αριστερά (του Κώστα Κατσάπη).
-ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΣΤΑΛΙΝΙΚΟ ΚΑΡΒΟΥΝΟ!
-Τί έγραφαν οι αριστερές φυλλάδες για τη ροκ μέχρι λίγο πριν τη πτώση του Τείχους.
-ΠΡΟΣ ΟΨΙΜΟΥΣ ΚΝΙΤΟ"ΡΟΚΑΔΕΣ" (ΚΑΙ ΛΟΙΠΑ ΖΟΜΠΙΣ ΤΟΥ, ΠΡΟ ΠΤΩΣΗΣ ΤΟΥ ΤΕΙΧΟΥΣ, ΜΕΣΑΙΩΝΑ.
-“ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ”: Η ΠΙΟ ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΙΕΡΗ ΑΓΕΛΑΔΑ ΤΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΚΡΑΤΟΥΣ - Η αποδόμηση του εν λόγω εθνικού μύθου από διεθνιστική επαναστατική πλευρά
-ΗΤΑΝ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΠ/ΡΟΚ ΤΩΝ '60s ΕΚΠΟΡΕΥΟΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΗ "ΜΑΥΡΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ"; Μόνο για τους σταλινικούς θα μπορούσε να "ήταν"... 
-(Β)ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ: Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΩΣ ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΑ (ή ως μελόδραμα)
-"Ένας Φώντας και μισός" (του Θανάση Γιαννόπουλου, ή Motorcycle Boy)
-Επιστημονική βιβλιογραφία για το ροκ φαινόμενο στην Ελλάδα


   ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ 15 ΙΟΥΝΙΟΥ 2016: 
Κάποιοι συζητητές παραπέμπουν σε κάποια σχόλια τού ίδιου τού ιδιοκτήτη της στην ιστοσελίδα "Δισκορυχείον", τα οποία όμως αυτός έχει πλέον διαγράψει (δηλ. έχει διαγράψει δικά του σχόλια στην ιστοσελίδα του). Σε αυτές τις περιπτώσεις οι δοθέντες σύνδεσμοι δεν λειτουργούν.

49 σχόλια:

  1. Ωραίος! Πραγματικό, σκληρό και αρκούντως... μακρύ που σίγουρα θα τσούξει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ή, πως να πουλήσετε αρχιδιές στα διαδικτυακά ανδρείκελα με μόνο εφοδιο τα τρία βιβλία, τις δύο ταινιες και τους διακόσιους δίσκους σας.

    Το πόστ κεραυνός κατά του κυβερνητικού εκπροσώπου ακόμα το περιμένουμε, αλλα προφανώς ΣΥΡΙΖΑ και Νταλούκα δεν θίγουμε ε?

    BTW, οι δύο απο τους συγγραφεις που επικαλείσε στα μισά πόστ σου σε αποκαλούν φασίστα. Γενικά ψαξου με τα νέας γενιάς αντιψυχωτικά ή, εν τέλει, κανε σεξ

    ''Σταλινοβραιος''

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @
      "προφανώς ΣΥΡΙΖΑ και Νταλούκα δεν θίγουμε ε?"

      Ρε μαλάκα σταλινοσιωνιστή, που έχεις διαβάσει κιόλας τα μισά μου ποστ, κοίτα εδώ για τον ΣΥΡΙΖΑ:

      http://hypnovatis.blogspot.gr/2015/05/blog-post_13.html

      http://hypnovatis.blogspot.gr/2015/03/blog-post_57.html

      http://hypnovatis.blogspot.gr/2015/01/blog-post_50.html

      http://hypnovatis.blogspot.gr/2015/03/blog-post_57.html

      http://hypnovatis.blogspot.gr/2016/04/blog-post.html

      και εδώ για τον Νταλούκα:

      http://hypnovatis.blogspot.gr/2013/03/blog-post_12.html?showComment=1411983581674#c9012709401677315134

      Επίσης, είσαι σίγουρος ότι "οι δύο απο τους συγγραφεις που επικαλείσε στα μισά πόστ σου", αποκαλούν εμένα φασίστα, κι όχι εσένα;(!)

      Τη λέξη "σεξ" την έμαθες κι αυτή στην ΚΝΕ;
      Τα ... παλιάς γενιάς αντιψυχωτικά δεν μου τα συνιστάς; Γιατί; Κλείσανε τα περίφημα σοβιετικά ψυχιατρεία που τα παράγγελναν;

      Θα σε συμβούλευα, αντί να διαβάζεις κείμενα που σε συγχύζουν, να προνοήσεις τουλάχιστον, ως "τέκνο αντιστασιακού" να πάρεις τη σύνταξη "εθνικής" ή "αντιδικτατορικής" αντίστασης που με τόσους αγώνες έβγαλε ο πατέρας σου. Είναι κρίμα να σβήσει τέτοια αγωνιστική παράδοση, μόνο και μόνο επειδή έπεσε το γαμοτείχος κι έτσι ο γιός δεν είχε την ιστορική ευκαιρία να αποδείξει ότι είναι ακόμα πιο μαλάκας από τον πατέρα.
      Αν τα καταφέρεις θα σου χαρίσω "τα τρία βιβλία, τις δύο ταινιες και τους διακόσιους δίσκους μου" για να συμπληρώσεις τη βιβλιοθήκη σου (με τη Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια, τα άπαντα του Στάλιν και του Μπεν Γκουριόν), τη κασετοθήκη σου (με τα αντάρτικα) και την ταινιοθήκη σου (με τα ελασίτικα "Επίκαιρα" από την "Ελεύθερη Ελλάδα").

      Mετά τιμής
      Easy Rider

      Διαγραφή
  3. Να μη λέμε τώρα πόσους κατά φαντασίαν και κατ ιδίαν ήρωες καραφλογιεγιέδες άλεσε , ενσωμάτωσε (με την λιγούρικη θέλησή τους) και ταπείνωσε ο επικρατήσας μετάαπ όλο αυτό νεοφιλελευθερισμός. Να μην κλέβουμε εκκλησίες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ενώ τους καραφλοσταλινικούς μάρτυρες δεν τους άλεσε ούτε ταπείνωσε ο επικρατήσας νεοφιλελευθερισμός (μαζί με ό,τι έχτιζαν -στην άμμο της Ιστορίας- από το 1917); Ή μήπως αυτοί είχαν ήδη αλεστεί και ταπεινωθεί (με τη λιγούρικη για εξουσία) θέλησή τους, ήδη από την εποχή της χούντας (βλ. φύλλο αρ. 8 της Πανσπουδαστικής που έβριζε προβοκάτορες τους καταληψίες του Πολυτεχνείου);

      Στο κάτω κάτω οι γιεγιέδες πριν αλεστούν και ταπεινωθούν δεν αιματοκύλησαν την ανθρωπότητα όπως ο σταλινοναζισμός.
      Θα μπορούσες να πεις ότι προσπάθησαν κι απέτυχαν, χωρίς επιπτώσεις σε κανέναν πέραν του εαυτού τους. Μπορείς όμως να πεις το ίδιο για τους άλλους;

      Και στο κάτω κάτω οι γιεγιέδες ενεργούσαν εξ΄ονόματός τους. Δηλ. τα λάθη τους είναι δικά τους, όπως συμβαίνει με κάθε ελεύθερο άνθρωπο.
      Bέβαια, ακόμα κι έτσι, ο "ιστορικός απολογισμός" των μεν και των δε τα λέει όλα.
      Ή μήπως έπρεπε οι γιεγιέδες να γίνουν μάρτυρες για να έχουν την αποδοχή σου;

      Θέλω να καταλήξω ότι κάποιες φορές οι λεπτομέρειες (;) κάνουν τη διαφορά. Και θα ήταν καλό να τις κοιτάμε στον καθρέφτη.

      YΓ. Οι εκκλησίες από ποιό ιδεολογικό ασυνείδητο προέρχονται πάλι;

      Διαγραφή
    2. Η άποψή μου - ητωρινή, γιατί τότε πίστευα άλλα- είναι ότι όλο αυτό το αυτάρεσκο αυτοαναφορικό, ήταν και είναι εκ των προτέρων με τους όρους του θεάματος, δηλαδή των κυρίαρχων τάξεων.

      Διαγραφή
    3. Ενώ το "ετεροαναφορικό" με ποιούς είναι; Το οποίο κατ' εσέ είναι και "μή αυτάρεσκο", παρ' όλο που κοιτάει να καπελώσει θεαματικότατα τους ζωντανούς και να σκυλέψει τους νεκρούς;

      Διαγραφή
  4. Αυτός πιο πάνω που πήγε να σου την πει ανώνυμα για "αντισημιτισμό" και τους "200 δίσκους" σου είναι ένας εμποράκος δίσκων ονόματι Σπύρος Παπαναστασάτος.
    Έχει και μαγαζί:
    cosmiceyerecords.blogspot

    Έχει και facebook σαν Spyros Diastimikos.

    Στου "δισκορύχου" μπαίνει σαν spacefreak.

    Εδώ το βιογραφικό του:
    http://gnosis2000.net/raterspyros.shtml

    Εδώ σε πρόσφατη φωτο:
    http://filamentzine.tumblr.com/post/108638454764/spyros-spacefreak

    Πρόκειται για born again σταλινικό που έχει δουλέψει σαν dj.
    Γι' αυτό σου τη λέει για τους "200 δίσκους" σου. Θεωρεί ότι όσο πιο πολλούς δίσκους έχει κάποιος τόσο πιο πολλά έχει καταλάβει...

    Τα ίδια (περί "αντισημιτισμού" και "λίγων" δίσκων σου) επαναλαμβάνει και στου "δισκορύχου":

    "spacefreak: Πολλή όψιμη εμπάθεια βλέπω προσφάτως στα αντισημιτικά blogs των ροκο-"ειδικών" με 100 δίσκους δισκοθήκη."

    ΚΡΥΦΟΔΥΤΙΚΟΣ ΑΝΑΤΟΛΙΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κοίταξε, δεν ξέρω ποιές είναι οι "πηγές" σου, αν είναι αυτός που λες κλπ, αλλά... "born again σταλινικός";

      Μπα...
      Εγώ τον "κόβω" περισσότερο για κάτι τύπους που θυμάμαι στα '80s, οι οποίοι είχαν γερό χαρτζηλίκι και αγόραζαν δίσκους κατά εικοσαριές (ανάμεσά τους και λίγοι σταλινικοί - ΟΛΟΙ οι σταλινικοί γούσταραν τρελά και ανομολόγητα τη ροκ, αλλά μόνο όσοι ήσαν μεσοαστικής οικονομικής επιφάνειας μπορούσαν να αγοράζουν δίσκους και να τους ακούν μόνοι τους - και, εννοείται, πάντα κρυφίως και ενοχικά). Το όνειρο όλων αυτών (πλην σταλινικών) ήταν να γίνουν djs μπας και "βγάλουν" καμμιά γκόμενα (ενώ σήμερα την "πέφτουν" στις "κόρες" τους, λες και δεν πέρασε μια μέρα).

      Το ειδοποιό χαρακτηριστικό τους ήταν -και παραμένει- η αλαζονεία τους: θεωρούσαν -και θεωρούν- ότι η ροκ είναι μόνο μουσική ("άρα" όσο πιο πολλούς δίσκους έχεις τόσο πιο καλά τη γνωρίζεις), ότι κατείχαν -και κατέχουν- γι΄αυτή κάτι "βαθύτερο" που διέφευγε -και διαφεύγει- από εμάς τους υπόλοιπους οι οποίοι τη δημιουργούσαμε ως σχεδόν κινηματική κατάσταση μέσα στην οποία σκεφτόμαστε, αισθανόμαστε, ζούσαμε κλπ.

      Αυτοί οι τύποι ήσαν πάντα μπλαζέ και "υπεράνω". Ένιωθαν ανέκαθεν πολύ πιο άνετα όταν συγχρωτίζονταν (-νται) με άτομα του ελιτίστικου συλλεκτικού "κυκλώματος" (ακόμα και με σταλινικούς ή άλλους φασίστες, αρκεί να είναι του "σιναφιού") παρά με τις ζωντανές καταστάσεις. Μάλιστα μετά το 1990 (χοντρικά) όταν η ροκ ολοκληρώθηκε και "έκλεισε" ως κοινωνικό φαινόμενο, οι παλιότεροι μουσικοδημοσιογράφοι άρχισαν να ακούγονται παρωχημένοι, ή να βαριούνται και να αποσύρονται. Έτσι αυξήθηκε η δημοσιογραφική ζήτηση για στείρες "γνώσεις", "μεγάλες δισκοθήκες" κλπ. (δηλ. άτομα που μπορούσαν να γράψουν χωρίς να έχουν βιώσει). Έτσι, κάποιοι νεόκοποι (που όταν το πράγμα "έβραζε", αυτοί το καλύτερο που βρήκαν ήταν να γίνουν ... djs) βρέθηκαν σε διάφορα περιοδικά της παρακμής (γιατί αν δοκίμαζαν να αρθρογραφήσουν στα '80s, όπου το πράγμα διατηρούσε κάποια ουσία και που δεν μέτραγε πόσους δίσκους έχεις, θα άρπαζαν σφαλιάρες). Μάλιστα λόγω της πτώσης του Τείχους και της αναπόφευκτης χαλάρωσης της κομματικής γραμμής, ξεθάρρεψαν ακόμα και σταλινικοί σαν τον "δισκορύχο".

      Γι΄αυτό και η αποστροφή τους για τις εγχώριες επιστημονικές εργασίες που -επιτέλους- κυκλοφορούν τα τελευταία χρόνια για τo ροκ φαινόμενο όπως εκδηλώθηκε στην Ελλάδα: τους υπενθυμίζουν ότι η ροκ δεν είναι μόνο μουσική και έτσι τους ξεβολεύουν από το 2Χ2 γηπεδάκι της διακοθήκης τους (και του lifestyle τους).

      Γιατί κατ' αυτούς, αν θέλεις να "αποδείξεις" πόσο "ροκάς" υπήρξες κάποτε πρέπει να έχεις να παρουσιάσεις "δισκοθήκη" και συλλεκτικές "γνώσεις" ως προς συγκροτήματα που δεν είχαν την παραμικρή επίδραση στην εποχή τους, και που μόνο πρόσφατα τα έμαθε ακόμα κι η μάνα τους...
      Γι΄ αυτό δεν μου έκανε εντύπωση ότι ο εν λόγω προσποιήθηκε πως δεν είδε το ψέμα του "δισκορύχου" περί της δήθεν εμφάνισης των Spectrum στο Τατόι το 1967:
      (http://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/05/spectrum-67.html)
      Τον ενδιαφέρει μόνο η μουσική των Spectrum (για την ακρίβεια ούτε καν αυτή, αλλά απλώς η μίζερη σχολαστική ταξινόμησή της) και όχι το ότι συκοφαντούνται ως "υπηρέτες της ελληνικής μαύρης αντίδρασης". Αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους "βαθύτερους" δισκογνώστες με τις ακόμα βαθύτερες τσέπες (των μπαμπάδων τους) και την απύθμενου βάθους δηθενιά τους.

      Όσο για την κατηγορία περί "αντισημιτισμού" έχει καταντήσει (όπως και αυτή περί "ομοφοβίας") κάτι σαν τον πατριωτισμό: το τελευταίο "επιχείρημα" / καταφύγιο των απατεώνων...

      Διαγραφή
    2. Α, και μια παράλειψη. Υπήρξε μεταλάς ντράμερ και εκδότης μέταλ φανζίν. Μέταλ. Κατάλαβες; Γι΄ αυτό ξεχειλίζει συνειδητοποίηση (LOL). Κι ίσως γι΄αυτό μιλάει σαν ... παράγοντας της μουσικής (ξανά LOL).
      http://www.fanzines.gr/thrash-metal

      Και μια ρήση του:
      "Εκείνη την εποχή ('85-'90) δεν λειτουργούσα με τη λογική του “μαζώχτρα”, του συλλέκτη ή του μελετητή."
      (Δηλαδή αργότερα είναι που "αναβαθμίστηκε").

      Τώρα βέβαια έχει καταντήσει να συχνάζει σε σταλινικά στέκια σαν του δισκορύχου. Επαγγελματικές σχέσεις είν' αυτές.

      ΚΡΥΦΟΔΥΤΙΚΟΣ ΑΝΑΤΟΛΙΤΗΣ

      Διαγραφή
    3. Κοίτα, όπως καταλαβαίνεις εγώ δεν μπορώ να είμαι τόσο σίγουρος ότι ο ανώνυμος καραγκιόζης είναι αυτός που λες.

      Ούτε θεωρώ ότι το να ζει κάποιος απ' αυτό που αγαπάει (δισκοπώλης, εκδότης, μουσικός, αρθρογράφος) είναι κατακριτέο.
      Βέβαια θα πρέπει να το αγαπάει (που σημαίνει ότι θα πρέπει να το γνωρίζει) κι όχι να το εξευτελίζει όπως ο αγράμματος στρατευμένος "δισκορύχος". Ούτε να το εξευτελίζει με άλλους τρόπους, όπως π.χ. συνάπτοντας "επαγγελματικές" σχέσεις με σταλινικούς (ή γενικώς φασίστες) και να κάνει γαργάρα τις συκοφαντίες τους (όπως π.χ. για τους Spectrum).

      Οπότε με το τελευταίο σου δεν μπορώ να μην συμφωνήσω: όταν συχνάζεις σε σταλινικά ή οποιαδήποτε άλλα φασιστικά στέκια, σημαίνει ότι είσαι ανάλογης "πχοιότητας" (που λέει κι ο Σημίτης). Ό,τι φερετζέ (ροκ, μέταλ κλπ.) κι αν φοράς.

      Tέλος πάντων και οι δύο τύποι ανθρώπου είναι 100% ελληνικοί. Στην Ελλάδα ο post rock era (=μετά το 1990) κόσμος είναι πολύ "large" σε κάτι τέτοια (και γενικώς).

      Διαγραφή
  5. Πάρτε μάτι τον μπουχεσα να λυθειτε απ'τα γέλια
    Από το 7:15 και μετά:
    https://www.youtube.com/watch?v=yb9SIk73pBk
    χα χα χα χχααααααααχα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τίγκα στο κλισέ και την κοινοτοπία (και επτά λεπτά χασμουρητό).
      Αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν ένας μουσικός να θέλει να του παρουσιάσει τη δουλειά του κάποιος σαν τον "δισκορύχο" (έστω και θετικά).

      Μέχρι πριν είκοσι πέντε χρόνια διάβαζες δισκοκριτικές με νεύρο και προσωπικότητα (Ζήλος, Κατσούρης, Δασκαλόπουλος, Λυμπερόπουλος, Αλεξόπουλος, Τερζής κ.α.). Η ανάγνωση της κριτικής τέτοιων ανθρώπων σου διεύρυνε το μυαλό, ασχέτως αν εγκωμίαζαν ή έθαβαν. Τα κείμενά τους λειτουργούσαν και αυτόνομα, δηλ. χωρίς να χρειαστεί να ακούσεις τον δίσκο στον οποίο αναφέρονταν.
      Φαίνεται πως κάθε εποχή (και κάθε μουσική) έχει τους δισκοκριτικούς του επιπέδου της...

      Διαγραφή
  6. Δεν είμαι εγώ αυτός που σχολίασε παραπάνω ως ανωνύμος ρουφιανοχαφιέ κουκουλοφόρε ΚΡΥΦΟΔΥΤΙΚΕ ΑΝΑΤΟΛΙΤΗ και μη συνάγεις συμπεράσματα που τα μετατρέπεις σε λάσπες τις οποίες σκορπίζεις στον ανεμιστήρα. Ειδικά όταν δεν με γνωρίζεις προσωπικά. Ούτε τι καπνό φουμάρω.

    Σχολίασα μόνο στο box του προσωπικού μου γνωστού και όχι απαραιτήτως ομοϊδεάτη μου Φώντα Τρούσα και για το σχόλιό μου που δημοσιεύεις παραπάνω, αφορμή έδωσε ο ίδιος ο μπλογκοϊδιοκτήτης σε προηγούμενη ανάρτηση:

    "Προσωπικά πάντως έχω καταλήξει να έχω/χρειάζομαι καμιά 200ριά δίσκους (βέβαια έχω ακούσει ίσως και δεκαπλάσιους) και δεν καίγομαι καθόλου να αποκτήσω άλλους, ή να μάθω/θυμάμαι το κάθε ξεχασμένο γκρουπάκι." Σε σχέση πάντα με την εμπάθεια των αναρτήσεων του.

    Στη πιάτσα είμαι επώνυμος ως Spyros Spacefreak. Χρόνια τώρα. Και η Cosmic Eye Records εκδίδει δίσκους, δεν είναι "μαγαζί". Αν ήσουν στη σκηνή, θα το γνώριζες. Σάλτα λοιπόν από τη γωνία να δεις αν έρχομαι.

    Τις τρέχουσες αναρτήσεις δεν επιθυμώ να τις σχολιάσω, ούτε και τις εμπαθείς αναφορές σας στον εαυτό μου. Ιδιαίτερως αφού ποτέ δεν μου δημιουργήθηκε το ενδιαφέρον να περάσω και να σχολιάσω στο "σπίτι" σας...

    Λασπωτήρες.


    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Επίσης Αγγελική Νικολούλη ή ΚΡΥΦΟΔΥΤΙΚΕ ΑΝΑΤΟΛΙΤΗ, στο γκουγκλάρισμά σου, ξέχασες και τούτη τη συνέντευξη στο σουηδικό "μαγαζάκι" του Johnny (Record Heaven / Transubstans), όπου κάπου στο ξεκάρφωτο λέω και κάτι συνοπτικό για τη χούντα. Που δεν συνάδει και πολύ με την άποψη του (κατά γενική ομολογία πολύ εμπεριστατωμένου) Τρούσα περί ελληνικού ροκ, το οποίο και δεν πολυεκτιμώ, όπως θα δείτε και στο εν λόγω κείμενο.

    Αϊντε, γατάκια τον στοχοποιήσατε τον διαστημικό τράγο. Είναι και μεταλλάς ο ξεφτίλας. Και πουλάει και δίσκους που αγόρασε με τα λεφτά του μπαμπά του. Φτου του...

    https://www.youtube.com/watch?v=w4B6pcr6keA

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Από μένα δεκτή η εξήγηση σου.
      Βέβαια δεν είναι δύσκολο να γίνει "μπέρδεμα" με τον ανώνυμο σιωνιστή πιο πάνω. Κάποιες φορές ο ... πλούτος των επιχειρημάτων και κυρίως το εκφραστικό "mood" κάποιων, είναι σαν δίδυμα.

      Επίσης δεν είναι σωστό να μειώνεις κατά το ήμισυ την ποσότητα των δίσκων μου για να στηρίξεις την κατηγορία του αντισημιτισμού. Δηλ. οι φίλοι σου οι σιωνιστές που έχουν ξεπατώσει τους σημίτες γείτονές τους, χωρίς να έχουν κανέναν ροκ δίσκο, δεν είναι αντισημίτες; Και είμαι εγώ (έστω και με 100 δίσκους);

      Επίσης θα ήταν πιο τίμιο, τις απόψεις σου περί χούντας και ελληνικού ροκ να τις διατύπωνες όχι μόνο σε σουηδικά "μαγαζάκια" αλλά και σε εγχώρια. Ας πούμε, στη συκοφαντική ανάρτηση του σταλινικού φίλου σου περί Spectrum, που ενώ δεν πάτησαν ποτέ το πόδι τους στην Ελλάδα, τους εμφανίζει να έχουν παίξει για τον Κοκό. Θέλω να πω ότι θα περίμενε κανείς από έναν γνώστη του δικού σου βάθους με τις 10.000 δίσκους, να μήν έκανε τον "κινέζο". Εδώ, το ήξερα εγώ (ο "αντισημίτης ροκοειδικός" με τους 100 δίσκους) ότι οι Spectrum δεν έπαξαν ποτέ για τον Κοκό, και να προσποιείσαι ότι δεν το ήξερες εσύ (με τους 200.000 δίσκους);
      Τόση αντιφασιστική παρρησία στους σουηδούς και τόση "γαργάρα" στους έλληνες; Μόνο και μόνο για λίγες γαμημένες δημόσιες σχέσεις (και μάλιστα με σταλινικούς "ροκο-ειδικούς");

      Ούτε είναι τίμιο να μου πετάς λάσπη περί "αντισημιτισμού" σε άλλα μπλογκς, ενώ "με" διαβάζεις τόσο σχολαστικά, κι από την άλλη να "μην επιθυμείς να σχολιάσεις [εδώ] τις τρέχουσες αναρτήσεις", ενώ τις "σχολιάζεις" σε σταλινοειδή μπλογκς (σαν κανονικός λασπωτήρας). Και ειδικά όταν ξέρεις ότι εδώ (εκτός των τρολς) δεν λογοκρίνεται κανείς (όπως γίνεται στου σταλινοφασίστα φίλου σου).

      Πρέπει επίσης να σου πω ότι δεν με κολακεύει καθόλου που "με" διαβάζεις με τόση προσοχή (κι όχι μόνο τα κείμενα, αλλά και τα σχόλια και γενικώς τα πάντα). Χωρίς να θέλω να σε προσβάλλω, σου λέω ότι δεν απευθύνομαι σε ανθρώπους σαν εσένα. Για να μην σου πω ότι το θεωρώ και υποτιμητικό (για μένα) να "με" διαβάζεις.

      Εξάλλου παραδέχομαι ότι ξέρεις πολύ περισσότερα από εμένα κι ότι είσαι ροκο-ειδικός, αφού έχεις πολύ περισσότερους δίσκους.

      Κι επειδή δεν βρήκα τραγουδάκι για τους ομολογητές του "ολοκαυτώματος" σαν εσένα, βολέψου προσωρι νά με αυτά τα σκετσάκια για τους συλλέκτες με τις "χιλιάδες δίσκοι":
      https://youtu.be/G95lC4IYsOs
      https://youtu.be/SfsokWppABo

      ΥΓ. Για την εγχώρια ροκ (της οποίας είσαι και έμψυχο στοιχείο) ούτε κι εγώ έχω την καλύτερη γνώμη (τουλάχιστον συμφωνούμε κάπου). Αλλά αυτό δεν είναι λόγος για να την χαρίζω σε σταλινοφασίστες λασπωτήρες, διευκολύνοντάς τους στις γνωστές συκοφαντικές πρακτικές τους.

      Διαγραφή
    2. Οk παραδέχομαι ότι δεν ήσουν εσύ που μπήκες ανώνυμα αλλά η αδελφή ψυχή σου. Άλλωστε βρε αδερφέ είμαστε τόσοι πολλοί πια που δεν είναι απίθανο δυο άνθρωποι να συμπεσουν σε εξυπνακίστικο υφάκι και σε "επιχειρήματα" (ποσοτικές συγκρίσεις δισκοθηκών και "αντισημιτισμός") στο ίδιο θέμα την ίδια μέρα. Και όχι, δεν είσαι λασπωτήρας σαν εμένα αλλά απλός θεατής της συκοφαντικής λάσπης που πετάνε (χωρίς κουκούλα και μπροστά στα αθώα παιδικά μάτια σου) οι κατ' εσέ "μή εμπαθείς" σταλινικοί χουντοδισκορύχοι

      http://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/05/spectrum-67.html?showComment=1463243691618#c6526513736070709893

      Ή μάλλον ούτε καν θεατής. "Διαστημική γλάστρα" (Spacepot) θα σου πήγαινε καλύτερα. Ήσουν και στα έντυπα που εξέδιδες τόσο γενναίος υπερασπιστής της αλήθειας;

      Πάντως εγώ αν δεν είχα σχέση δεν θα ερχόμουν εδώ σαν κι εσένα. Θα τους άφηνα να λένε.

      ΒTW τη κουκούλα τη καθιέρωσα από τότε που ο σταλινικός συν-συλλέκτης σου μου έκοψε τον αντίλογο, αν και έμπαινα στο σκουπιδαριό του επώνυμα.

      ΚΡΥΦΟΔΥΤΙΚΟΣ ΑΝΑΤΟΛΙΤΗΣ

      Διαγραφή
  8. Η αλήθεια είναι ότι ως προς τους γιεγιεδο-χίππηδες η χούντα πήγαινε σε στυλ "βλέποντας και κάνοντας". Ας πούμε, άφησε να προβληθούν τα "Ξένοιαστος Καβαλάρης" και "Φράουλες και Αίμα" δύο και μία εβδομάδες αντίστοιχα πριν την προβολή του Woodstock (29-11-1970). Όταν είδε ότι δεν είχαν άμεση "αρνητική" επίδραση στους νέους, επέτρεψε και το Woodstock, το οποίο απαγόρεψε όμως την ίδια μέρα. Όταν μετά από δύο βδομάδες το ξαναεπέτρεψε, το είχε λογοκρίνει κατά μια ώρα.

    Το αυτό και με το "Πρώτο Φεστιβάλ Ποπ Μουσικής" τον Απρίλιο του 1971, στην Τερψιθέα (Socrates, Εξαδάκτυλος κ.α.). Λόγω της "ατμόσφαιρας Woodstock" και της "έξαλλης" κατάστασης των 2000 προσελθόντων ("χορός πάνω στα καθίσματα", "κραυγές", "υστερία", "πανδαιμόνιο" κλπ, όπως έγραψαν την άλλη μέρα οι εφημερίδες), το Υπουργείο Παιδείας εξέδωσε εγκύκλιο όπου απαγόρευε μεταξύ άλλων τη συμμετοχή μαθητών σε μή σχολικές εκδηλώσεις.

    Βέβαια ένας σταλινικός μουσικοδημοσιογραφίσκος θα σταθεί κουτοπόνηρα μόνο στο ότι οι προαναφερθείσες ταινίες προβλήθηκαν κι ότι το "φεστιβάλ" έγινε. Και αντιθέτως θα "ξεχάσει" τις σχετικές χουντικές απαγορεύσεις που ακολούθησαν αμέσως μετά.

    Γι' αυτό πρέπει να διαβάζει κάποιος την Ιστορία από επιστήμονες και να την τρίβει στη μούρη των σταλινικών απολογητών της χούντας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Επιστήμονες= δίνει ο άσχετος εκσυγχρονιστής του παντείου διαδακτορικό στον πανάσχετο, επειδή στο πόνημά του εξαλείφει την αριστερά από την αντίσταση στη χούντα και προβάλλει τον -ανύπαρκτο- ρόλο των γιεγιέδων.

      Διαγραφή
    2. Αν είχες διαβάσει τον "πανάσχετο" Κώστα Κατσάπη θα ήξερες ότι λέει αυτό ακριβώς που λες κι εσύ (και αυτό που έγραψα κι εγώ): ότι οι γιεγιέδες (ή, καλύτερα, χίππηδες - ή ψυχεδελικοί όπως τους αποκαλεί, κάπως καταχρηστικά, ο Νταλούκας) δεν έκαναν αντίσταση στη χούντα.
      Η διεθνής πρακτική του underground δεν είναι η "αντίσταση", αλλά η δημιουργία ρεύματος που μετά από κάποιο καιρό θα καταλήξει σε συγκρουσιακή κλιμάκωση (βλ. Νομική και Πολυτεχνείο). Έτσι λειτούργησε και το εγχώριο underground (που, όπως επίσης επισημαίνει ο "πανάσχετος", σε καμμία περίπτωση δεν πρέπει να περιορίζεται στην -ή να ταυτίζεται με την- εγχώρια ροκ σκηνή, όπως κάνει επίτηδες ο "δισκορύχος" για να δημιουργεί θέματα - άλλωστε τα σημεία αναφοράς των εγχωρίων χίππηδων ήσαν τα συγκροτήματα των ΗΠΑ και Βρετανίας, άντε κι οι Εξαδάκτυλος, και όχι οι διάφοροι δηθενιάρηδες Νοστράδαμοι, Poll, Πελόμα Μποκιού κλπ.).
      Το Πολυτεχνείο είναι αμιγώς δυτικού '60s τύπου νεολαιίστικο συμβάν, ήταν εντελώς αυθόρμητο (αυτο-ορμώμενο), θα είχε συμβεί ούτως ή άλλως (είτε έτσι όπως συνέβη είτε αλλιώς), δεν έχει καμμία αιτιακή σχέση με αριστερές, δεξιές, κέντρα κλπ. και δεν θα είχε εκδηλωθεί αν δεν είχε προϋπάρξει η εγχώρια underground επίδραση, με την οποία συνδέεται κατεξοχήν αιτιακά.

      Από την άλλη, ούτε η αριστερά έκανε αντίσταση. Άλλωστε αυτό ήταν τεχνικώς αδύνατον να συμβεί, δεδομένου ότι είχε πιαστεί στον ύπνο και οι οργανώσεις διαλύθηκαν εν μία νυκτί.
      Τί αντίσταση να έκαναν οι κρατούμενοί της στα ξερονήσια, που ζωγράφιζαν αγιογραφίες; Ή μήπως είναι αντίσταση το να μην έχεις κάνει τίποτα και το να σε πάνε μέσα μόνο και μόνο για τις πεποιθήσεις σου;
      Κι ας μην μπερδεύουμε μεμονωμένα περιστατικά μαρτυρολογικού χαρακτήρα (και μάλιστα μετρημένα στα δάχτυλα των χεριών, δηλ. όσες και οι πολιτικές δίκες επί χούντας) με αντίσταση (η οποία εξάλλου δεν είχε και νόημα: μόνο η εξέγερση έχει, τόσο σε μια "δικτατορία" όσο και σε μια "δημοκρατία").
      Επιπλέον, η αλλοτριωτική και ιδεολογική μαρτυρολογική αντίληψη είναι εντελώς ξένη προς το πνεύμα του underground, σύμφωνα με το οποίο οι πράξεις μας πρέπει να είναι εν ονόματι αποκλειστικά ημών των ιδίων και όχι κάποιας οποιασδήποτε (εθνικής, κομματικής, θρησκευτικής κλπ.) ιδεολογίας.

      Εξάλλου η χούντα (όπως άλλωστε αποδεικνύεται από τις ίδιες τις έγγραφες ομολογίες της) προοδευτικά έφτασε να αντιλαμβάνεται αυτό το underground νεολαιίστικο ρεύμα (και όχι την ανύπαρκτη αριστερά) ως τον νούμερο 1 κίνδυνο για το καθεστώς.
      (https://hypnovatis.blogspot.gr/2016/05/to-1.html)

      Θέλω να καταλήξω ότι το να κρίνεις το underground με αριστερόμετρα, είναι σαν να κρίνεις την ομορφιά μιας σημερινής γυναίκας με κριτήρια θηλυκότητας εποχής Νεάντερταλ.

      Εξάλλου η αριστερά συνεργάστηκε με τη χούντα τόσο στο κατασταλτικό πεδίο (βλ. π.χ. δράση των ΚΝΑΤ / "Ρήγα Φεραίου" στο Πολυτεχνείο), όσο και "κάτω απ' το τραπέζι" (βλ. χρηματοδότηση της αριστερής διανόησης από το Ίδρυμα Φορντ).
      Γι' αυτό οι αριστεροί μάρτυρες όχι μόνο δεν αξίζουν τον θαυμασμό μας, αλλά αντιθέτως τη λύπη μας.

      Εκτός λοιπόν από τον αναχρονισμό των "αντιστασιόμετρων" (τα οποία, μάλιστα, ούτε η αριστερά εκπληροί), η συνεργασία τής αριστεράς με τη χούντα είναι άλλος ένας λόγος που δεν πρέπει να εγκαλεί τους χίππηδες για "μή αντίσταση".

      Διαγραφή
  9. "Αν υπάρχει κάτι, πάντως, που προσπαθώ να «αποδομήσω» αυτή είναι η ηλιθιότητα που λέει πως το ροκ είναι a priori επικίνδυνο. Είναι η καραμέλα την οποία δεκαετίες τώρα γλείφουν οι Έλληνες ΑΣΧΕΤΟΙ ΤΟΥ ΡΟΚ."

    Tάδε έφη Φώντας Τρούσας

    Ο νεόκοπος σταλινικός μουσικοδημοσιογράφος, που όταν το ροκ ήταν "ακίνδυνο" παγκόσμιο κίνημα εκείνος μάθαινε πώς να κάνει συντεταγμένα "μπεεε" στο κομματικό μαντρί του, έρχεται τώρα να μας εξηγήσει τί συνέβαινε. Πάντοτε με βάση τα αδιάψευστα ιστορικά ντοκουμέντα των χαζοχαρούμενων Μοντέρνων Ρυθμών, των ελληνικών φαρσοκωμωδιών, των χουντικών Επικαίρων και των βαθυστόχαστων αναλύσεων του Φαράκου.

    Μπεεε!!!
    Μπουου ρε!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. 'ντάξει, ας δεχτούμε ότι οι "Έλληνες ΑΣΧΕΤΟΙ ΤΟΥ ΡΟΚ γλείφουν δεκαετίες τώρα" μια "καραμέλα" (δεκαετίες; Καλά δεν έχει λιώσει ακόμα;).
      Οι "σχετικοί του ροκ" σταλινοειδείς τί γλείφουν είκοσι επτά χρόνια τώρα, που δεν λέει να λιώσει; Χαλίκια από το Τείχος του Βερολίνου;

      Και καλά με τους "Έλληνες ΑΣΧΕΤΟΥΣ ΤΟΥ ΡΟΚ". Με τους "ξένους ΑΣΧΕΤΟΥΣ ΤΟΥ ΡΟΚ" (αμερικάνους, γάλλους, άγγλους, ολλανδούς, γερμανούς, ιταλούς, πολωνούς, ρώσους, αυστραλούς, καναδούς κλπ.) που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η ροκ κάποτε υπήρξε επικίνδυνη, τί θα γίνει; Θα τους αφήσει να κοιμούνται με τα τσαρούχια ο σταλινικός "δισκορύχος"; Μήπως να μεταφράζαμε (τουλάχιστον στα αγγλικά) τις "έρευνές" του και να τις στέλναμε στους κουτόφραγκους μπας και ξυπνήσουν; Να μην πληροφορηθούν κι οι κουτόφραγκοι ροκ καραμελογλείφτες, π.χ. ότι βρετανικά ψυχεδελικά συγκροτήματα έρχονταν στο Τατόι να παίξουν πριβέ για τον Κοκό; Να μην μάθουν ότι "η διεθνής ψυχεδέλεια ήταν στην υπηρεσία της μαύρης αντίδρασης"; Να μην μάθουν για το -στρατηγικής για την παγκόσμια επανάσταση σημασίας- "άνοιγμα" Φαράκου στους αμερικανούς χίππυς (που αν εισακουγόταν θα έκανε τη ροκ ... ακαταμάχητα επικίνδυνη); Να μην μάθουν οι κουτόφραγκοι ότι η ροκ είχε έναν παρεξηγημένο σύμμαχο στην Ελλάδα, την χούντα (η πρώτη ροκ χούντα στην Ιστορία) η οποία "ρόκαρε ακαταπαύστως"; Να μην κοκκινήσουν από ντροπή όταν μάθουν ότι βασιλικοί, σταλινικοί και χουντικοί στην Ελλάδα συναγωνίζονταν για το ποιός είναι πιο ψυχεδελικός; Να μην ξέρουν ότι όταν γινόταν της κακομοίρας στα Σικάγα και στα Παρίσια, εδώ η "εθνική κυβέρνησις" γιόρταζε ακόμα και τις εθνικές επετείους κάνοντας ροκ φέστιβαλς; Να μην πληροφορηθούν για το πόσο φανατική ροκαμπιλού υπήρξε η "Θεία απ' το Σικάγο" και για το πόσο στοργικά υποδέχτηκε η (β)ρωμηοσύνη το ροκ εντ ρολλ, όταν όλες οι άλλες θείες στον κόσμο το εξόρκιζαν; Να μην μάθουν ότι ο Κάστρο ήταν -και είναι- ψυχεδελικός μέχρι κόκκαλο κι ότι τα ρωσικά τάνκερς έφερναν δίσκους των Beatles στην Κούβα; Να αγνοούν τις ιστορικής σημασίας (και εγκυρότητας) ροκ μελέτες των "Μοντέρνων Ρυθμών"; Και το πλέον απαράδεκτο: να αγνοούν τον κληρονόμο των "Μοντέρνων Ρυθμών", το σταλινικό "Δισκορυχείον" και τον πιο καταρτισμένο (μετά τον Μαστοράκη) μουσικοδημοσιογράφο όλων των εποχών;

      A ρε ΑΣΧΕΤΟΙ ΚΟΥΤΟΦΡΑΓΚΟΙ ΤΟΥ ΡΟΚ αποδόμηση που σας χρειάζεται! Όταν εμείς εδώ (λαός και Κολωνάκι) ροκάραμε, εσείς ακόμα κυνηγούσατε τους τεντυμπόυδες και τους χίππηδες. Ελλαδάρα ρεεε!!!

      Διαγραφή
    2. Nα μάθουν οι "άσχετοι κουτόφραγκοι του ροκ" και το ότι ο Μαρκούζε κι οι hippies ήσαν αντιδιαφωτιστές, σκοταδιστές και τζιχαντιστές.
      Να μάθουν οτι ο Ξένοιαστος Καβαλάρης είναι ταινία για αναρχοφασίστες. Και το Φράουλες και Αίμα για χαζολουλούδες.

      ΦΩΝΤΑΣ ΤΡΟΥΣΑΣ: πρεσβευτής του ελληνικού ροκ στο Rock Αnd Roll Hall of Fame. Tώρα!

      ΚΡΥΦΟΔΥΤΙΚΟΣ ΑΝΑΤΟΛΙΤΗΣ

      Διαγραφή
    3. Αν κάποιος απ' αυτούς τους "ροκάδες" συλλέκτες, κατόχους ευμεγέθων δισκοθηκών, κυνηγούς του "σπάνιου", με τις τιτανοτεράστιες γνώσεις για τη ροκ κλπ. που συχνάζουν στο Σταλινοδισκορυχείον, μου εξηγήσει πειστικά τί πνευματικές του ανάγκες καλύπτει συγχρωτιζόμενος με κάποιον, ο οποίος είναι ολοφάνερο ότι δεν έχει κατανοήσει ούτε επιδερμικά το κοινωνικό, ιστορικό και πολιτισμικό υπόβαθρο της ροκ, τότε θα αναιρέσω δημοσίως ό,τι έχω πει για τον σταλινοδισκορύχο.
      Μέχρι τότε, το να συζητάει ένας ροκάς με σταλινικούς για τη ροκ, θα το θεωρώ κατάντια.

      Διαγραφή
  10. Εχω τη γνωμη πως το πρόβλημα της προσέγγισής σου είναι ότι θεωρείς ότι συχνάζει κανείς στο "Δδισκορυχείο" για να καλύψει "πνευματικές" του ανάγκες. Ή "συγχρωτιζεται" αν αφήσει κάποιο σχόλιο, μπορεί και θετικό. Εδώ έχεις λάθος. Πληροφορίες θέλουμε να αντλήσουμε και να διασταυρώσουμε για το πάθος μας, τη δισκοθηρία. Διαβαζοντας όσες αναρτήσεις μας ενδιαφέρουν και είναι αξιόπιστες για τη μουσική πληροφορία που περιέχουν. Επίσης, σπάμε πλάκα με τις αναφορές του στην άλλη του αγάπη το "καύμα" όπως αναφέρει (τα σκυλολαϊκά δηλαδή). Και γραφουμε στα παπάρια μας τα παραλληρήματά του, τύπου "ροκ και αριστερά". Δηλαδή το μπλογκ του είναι ως επί το πλείστον εργαλείο και ενίοτε διασκέδαση (πρόσεξε, όχι ψυχαγωγία). Τίποτα παραπάνω.

    Η προσωπική μου ματιά σαν ροκάς και παράπλευρα συλλέκτης. Τι καπνό φουμάρει ο Τρούσας, στη μαλαπέρδα μας -δεν θα τον κάνουμε και γαμπρό. Νομίζω ότι κάπως έτσι λειτουργουν και τα άλλα "βινυλιοπρεζάκια" που σχολιάζουν εκεί μέσα. Εγώ πάντως το λεγάμενο δεν τον έχω δει σε καμμία πχ. συναυλία νέου ξένου συγκροτήματος -και έρχονται δεκάδες καθε χρόνο- ενώ μερικούς σχολιαστές του που τυχαίνει να γνωρίζω, επειδη ειμαστε λίγοι στα πιο περίεργα ακούσματα του αθλήματος, τους συναντώ διαρκώς.

    (Μιχάλης Δάφνη)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οk φίλε Μιχάλη, καλύπτομαι. Πάντως δεν είχα στον νου μου εσένα όταν έγραφα το παραπάνω σχόλιο.

      Μια και μιλάμε για συναυλίες, περιμένω να καλέσει κάποιος τους Trembling Bells. Αλλά μάλλον θα περιμένω πολύ...

      Διαγραφή
  11. Καλά ακόμα με τον σκυλά ασχολείστε ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όχι και σκυλάς! Εντεχνολαϊκό (Κινούση και Καφάση) γουστάρει ό άνθρωπος.
      :)

      Κοίτα, δεν θα ασχολιόμουν αν ήμαστε πίσω στα '80s (ή έστω στα '90s) όπου ο Βρυσοσπάστης, ο Οδηγητής κλπ. γράφανε ό,τι προπαγανδιστικές συκοφαντίες γράφει ο σκυλάς, αλλά κανείς δεν τους έδινε σημασία.
      Σήμερα υπάρχει ήδη μια γενιά (ας πούμε όσοι γεννήθηκαν μετά το 1980-90) που δεν πρόλαβαν τη ροκ ως κοινωνική κατάσταση, αλλά ενδεχομένως κάποιοι απ' αυτούς τη γουστάρουν ως μουσική. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορούν να την ακούσουν "πλήρως" δηλ. με τα κοινωνικά και ιστορικά της συμφραζόμενα, όπως μάθαμε να την ακούμε εμείς (κάθε μουσική -κλασική, ρεμπέτικο, τζαζ, μπλουζ, σόουλ κλπ.- έχει τα δικά της). Και αντιθέτως με εμάς τους μεγαλύτερους, που τα ζήσαμε και τα γνωρίζουμε, είναι ευάλωτοι στις συνεχιζόμενες σταλινικές παπαριές. Θεώρησα λοιπόν ότι πρέπει να υπάρχει γραμμένο κάτι προς ενημέρωσή τους (τουλάχιστον για όσους ενδιαφέρονται), που θα δώσει μια επιπλέον διάσταση (και μάλιστα βασική) στην μουσική που ακούν.
      Δηλ. οι αιτίες ενασχόλησής μου με το ζήτημα δεν έχουν να κάνουν ούτε μόνο ούτε κυρίως με τον σταλινικό εντεχνοσκυλά.
      Και πάντως δεν θα ασχολιόμουν ούτε καν με αυτήν την έννοια, αν επέτρεπε στην ιστοσελίδα του τον αντίλογο και πέραν του σημείου όπου αρχίζει να "ζορίζεται".

      Θα μου πεις, "υπάρχουν ακόμα έφηβοι και νέοι που ενδιαφέρονται για τη ροκ;". Θεωρώ ότι υπάρχουν. Πάρα πολλοί εκτός Ελλάδος (ας πούμε στη Γερμανία) και λιγότεροι εντός. Ας πούμε είδα αρκετή νεολαία στους Thee Holy Strangers σε μια εμφάνιση τους τον χειμώνα. Επίσης εκδίδονται ακόμα βιβλία για τη ροκ (και στην Ελλάδα), που σημαίνει ότι υπάρχει ακόμα ενδιαφέρον. Εξάλλου για τους νέους που "ψάχνονται", δεν υπάρχει ακόμα κάτι που να μπορεί να αντικαταστήσει σε ποιότητα τη ροκ (ας πούμε το χιπ χοπ, χωρίς να θέλω να μειώσω τη σημασία του, είναι πολύ φτωχό μπροστά της). Δεν είναι λοιπόν κρίμα να αφήσουμε τη συνεχιζόμενη σχετική δημόσια συζήτηση (και αναζήτηση), στο έλεος της συκοφαντικής επιρροής (έστω μόνο διαδικτυακής) τού κάθε γραφικού;

      Διαγραφή
    2. Γεννήθηκα το 80, μετά το 95 ασχολιόμουν με Μέταλ , Πανκ , Χαρντ Ροκ . Τώρα όμως μεγάλωσε λίγο το εύρος μουσικής επιλογής μαζί με εμένα (απλά για να γνωρίζεις κάτι για εμένα). Ούτε όμως στην εποχή μου χωρούσαν κόμματα και δόγματα για να μας την φέρει ένας σταλινικός. Για τους νέους δεν ξέρω τώρα, και εγω παλιός ειμαι.

      Δεν νομίζω να μπορεί να φάει ροκάς την φόλα του ,κανένας σκυλάς ή δήθεν μπορεί.

      Απλά το θεώρησα υπερβολή τόσα ποστ για την πάρτη του.

      Διαγραφή
    3. Ναι, κι εγώ αισθάνομαι ότι του παραέδωσα σημασία. Αλλά υπάρχουν και στον χώρο μας άνθρωποι (και μάλιστα στη δική μου ηλικία ή και μεγαλύτεροι) που νιώθουν τύψεις επειδή η χούντα "δεν δίωκε" τους γιεγιέδες. Ακόμα και στο ντοκυμανταίρ "Σκηνές Ροκ - Ραντεβού στο Κύτταρο" εκφράζεται κάτι παρόμοιο (από τον μουσικό παραγωγό Ιλάν Σολομών). Δηλ. το κυρίαρχο εθνικό μύθευμα (που αναπαράγει και ο "δισκορύχος") έχει αλλοιώσει αναδρομικά ακόμα και τη μνήμη ανθρώπων που έζησαν τότε. Φαντάσου λοιπόν τί θα μπορούσε να πάθει ένας νεώτερος.

      Πάντως το φαινόμενο δεν είναι μόνο ελληνικό. Ας πούμε στη Γερμανία επί Χίτλερ δίωκονταν τα λεγόμενα "παιδιά του σουίνγκ" (οι "γιεγιέδες" της εποχής). Η μουσική τους ήταν ημιπαράνομη, τα στέκια τους αντιμετώπιζαν συνεχώς τις παρενοχλήσεις της αστυνομίας, τους προσήγαγαν συχνά για κούρεμα μετά ξύλου, υφίσταντο πειθαρχικά μέτρα στην εκπαίδευση κλπ. Αντιπροσώπευαν τη μεγαλύτερη απειλή για το καθεστώς, ακριβώς γιατί ήσαν ρεύμα και όχι οργάνωση (όπως π.χ. το ΚΚ Γερμανίας, που εξάλλου οι ναζί το είχαν διαλύσει σε λίγες ώρες). Στην εποχή τους αντιμετώπιζαν κι αυτοί το κόμπλεξ των φιλοχιτλερικών νοικοκυραίων αλλά και των σταλινικών "αντιφασιστών αγωνιστών". Στον πόλεμο τούς επιστράτευσαν και τους έστειλαν σχεδόν όλους στο κρεουργείο του Ανατολικού Μετώπου (κάτι σαν τον κουβανό Κάρλος Δάβιλα των Los Pacificos που τον έστειλαν στην Ανγκόλα), ενώ οι γερμανοί σταλινικοί είχαν πάρει απαλλαγή απ' τον στρατό και ήσαν τουλάχιστον ασφαλείς στα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας. Ήταν πολύ μετά το τέλος του πολέμου, που η περίπτωση των παιδιών του σουίνγκ βγήκε στο φως.
      Απλά, στην ενωμένη σημερινή Γερμανία λόγω της πρόσφατης οδυνηρής εμπειρίας του κρατικού καπιταλισμού, οι αριστεροί "αγωνιστές" δεν μπορούν (δεν τους "παίρνει") να είναι τόσο θρασείς όσο ήσαν μέχρι το 1989 κι όσο είναι μέχρι σήμερα κάτι δικοί μας, ώστε να κραδαίνουν "αντιστασιόμετρα" και να προσπαθούν να "ξαναγράψουν" τη συλλογική μνήμη. Εξάλλου όλοι οι γερμανοί ξέρουν ότι το εκεί ΚΚ έστρωσε τον δρόμο στον Χίτλερ κι ότι το πρώτο ένα τρίτο του πολέμου (1939-1941) οι Χίτλερ και Στάλιν ήσαν σύμμαχοι και μοίραζαν απο κοινού την ανατολική Ευρώπη. Κι έτσι, σχεδόν αμέσως μετά την πτώση του Τείχους, το θέμα των "παιδιών του σουίνγκ" αναδείχθηκε όπως έπρεπε.
      Ενώ στην Ελλαδίτσα πρέπει να ασχολούμαστε ακόμα με την "εθνική αντίσταση" (της ΟΠΛΑ) και με τους "αντιδικτατορικούς αγωνιστές" (=αγιογράφους των βραχονησίδων).

      Τέλος πάντων, θα ξαναβρώ τους ρυθμούς μου...

      Διαγραφή
  12. Η σύγχρονη γερμανία,αναθεωρεί την ιστορία της, ξεπλένοντας το ναζιστικό παρελθόν της (με διάφορες επικλήσεις στο συναίσθημα, μέσω αναφορών σε παραλειπόμενα της ναζιστικής περιόδου όπως τα "παιδιά του σουίνγκ", τις βιασθείσες από τους σοβιετικούς γερμανίδες, κλπ.) Στην ίδια κατηγορία εντάσσονται και οι ισχυρισμοί του ανεκδιήγητου ρίχτερ, ότι οι κρητικοί υπήρξαν βάρβαροι απέναντι στους εισβολείς (και άρα οι θηριωδίες ήταν δικαιολογημένες), και η αγιοποίηση των συνεργατών των ναζί σε ουκρανίες, βαλτικές, ουγγαρίες κλπ, ακόμα και το τραγούδι περί τατάρων της κριμαίας στη γιουροβίζιον.
    Η βασική αιτία είναι το νέο ψυχροπολεμικό κλίμα με τη ρωσία, αλλά και η ιδεολογική νομιμοποίηση της συντελούμενης στροφής όλης της ευρώπης σε πιο ολιγαρχικό και απολυταρχικό σύστημα διακυβέρνησης.
    Για το σύμφωνο μη επίθεσης (όχι συμμαχία) μεταξύ γερμανίας-εσσδ, πρέπει να θυμίσουμε 2 πράγματα
    α) Είχε προηγηθεί η συμφωνία του μονάχου, που επέτρεπε τον διαμελισμό της τσεχοσλοβακίας (απ' την οποία πήρε ένα κομματάκι και η πολωνία)
    β) Δεν υπήρξε "διαμελισμός της πολωνίας". Η εεσδ ανακατέλαβε εδάφη που κατείχε η πολωνία από το 1921, όταν άπαντες (μέχρι και η ελλάδα) είχαν επιτεθεί στην εσσδ, για να καταπνίξουν την επανάσταση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θυμάσαι που σε μιά άλλη κουβέντα μας σου έλεγα ότι αργά ή γρήγορα όλοι οι αριστεροί γίνονται φιλοσοβιετικοί και φιλοσταλινικοί;
      :)

      Για τα υπόλοιπα έχω να πω ότι πρόκειται για τις συνήθεις καφενειακές "αναλύσεις" που ακούω στην Ελλάδα. Δεν σου προσάπτω κάτι σε προσωπικό επίπεδο, μια και η εθνικιστική προπαγάνδα είναι τόσο ισοπεδωτική, και η Ελλάδα τόσο (εκούσια) πολιτισμικά απομονωμένη από τον υπόλοιπο κόσμο, που είναι περίπου αδύνατον να λάβεις γνώση μιας διαφορετικής (όχι αναγκαία αντίθετης) άποψης.

      Ας πούμε για τον Ρίχτερ. Όλα όσα λέει αφορούν απλώς την μή τήρηση (από μέρους του ελλαδικού πληθυσμού) των Συνθηκών της Χάγης και της Γενεύης, οι οποίες αφορούν στο καθεστώς των αμάχων, των αιχμαλώτων πολέμου, των πολεμικών αποζημιώσεων κλπ. Πρόκειται για τις σημαντικότερες ίσως Συνθήκες που έχουν υπάρξει στην ανθρώπινη Ιστορία, αφού ρυθμίζουν μια από τις πλέον σημαντικές (και καταστροφικές) ανθρώπινες δραστηριότητες, όπως ο πόλεμος.
      Σύμφωνα λοιπόν με αυτές, οι άμαχοι απαγορεύεται να πολεμούν. Ο πόλεμος επιτρέπεται μόνο μεταξύ τακτικών στρατών. Αυτό έγινε προς το συμφέρον των αμάχων, ώστε ο πόλεμος να περιορίζεται στους ένστολους και να μην υφίστανται οι άμαχοι πλιατσικολογήσεις, βιασμούς, απαλλοτριώσεις, βασανισμούς, φόνους κλπ. όπως γινόταν στους πολέμους του παρελθόντος. Οι ίδιες όμως συνθήκες προβλέπουν ποινές σε περίπτωση που κάποιος άμαχος (δηλ. μή ένστολος και άρα μή αναγνωρίσιμος) αποφασίσει να πάψει να είναι άμαχος: τότε χάνει βέβαια την ιδιότητα του άμαχου, και επειδή εξαπάτησε (δηλ. πλησίασε ύπουλα ως άμαχος τους τακτικά μαχόμενους με σκοπό να τους βλάψει) τιμωρείται σκληρά. Οι τιμωρίες όπως προβλέπονται από τις εν λόγω Συνθήκες (τις οποίες έχει υπογράψει από την πρώτη στιγμή και η Ελλάδα) είναι τα γνωστά μας αντίποινα. Αυτά τα αντίποινα εφάρμοζε ΝΟΜΙΜΟΤΑΤΑ και βάσει του Διεθνούς Πολεμικού Δικαίου ο ναζιστικός στρατός στην Ελλάδα (π.χ. κάθε φορά που οι κατσαπλιάδες του "αντάρτικου" σκότωναν έναν-δυό γερμανούς σε κάποια "ενέδρα" και μετά την κοπανούσαν στα βουνά, αφήνοντας ΕΝ ΓΝΩΣΕΙ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΕΠΙΤΗΔΕΣ τα χωριά στο έλεος των αντιποίνων).

      Ειδικά οι κρητικοί είναι γνωστοί καθυστερημένοι κομπλεξικοί και μαλάκες: έπιαναν τραυματισμένους γερμανούς και τους ακρωτηρίαζαν, τους έβγαζαν τα μάτια, τους ευνούχιζαν κλπ (εννοείται ενόσω ήσαν ακόμα ζωντανοί). Οι δε νεοζηλανδοί (=μαορί) κατά τη διάρκεια της μάχης της Κρήτης έκοβαν αυτιά νεκρών γερμανών και τα έδεναν με σύρμα επάνω στα τζιπ τους.
      Αυτά τα διαπίστωσαν οι γερμανοί πολύ μετά το τέλος της μάχης (την οποία οι ίδιοι διεξήγαγαν με πολεμικό ιπποτισμό και αυστηρά στα πλαίσια του Διεθνούς Πολεμικού Δικαίου) και γι΄αυτό τα αντίποινα εφαρμόστηκαν με τόσο μεγάλη χρονική απόσταση από τα εγκλήματα πολέμου των "αμάχων" κρητικών βαρβάρων (κι όχι την επόμενη μέρα όπως νομίζει ο κάθε ρωμηός).
      Αυτά είναι λίγο δύσκολο να κατανοηθούν στην Ελλαδίτσα όπου οι καφενειακές "αναλύσεις", η άγνοια κι ο εθνοκομπλεξισμός περισσεύουν.

      Όσο για το πώς χειρίζεται το παρελθόν της η Γερμανία δεν έχεις παρά να ρίξεις μια ματιά στον κινηματογράφο της (ναι, σε αντίθεση με την Ελλαδίτσα, άλλες χώρες έχουν κινηματογράφο). Ας πούμε, ρίξε μια ματιά σε ταινίες όπως "Στάλινγκραντ" (1993), "Η πτώση" (2004), "Η γέφυρα" (1959 - την έχω ανεβάσει στο Youtube), "Μια γυναίκα απ' το Βερολίνο" (2008) κλπ.
      Εκεί θα δεις πώς η γερμανική κοινωνία διαλέγεται με το παρελθόν της χωρίς να κρύβεται υποκριτικά πίσω απ' το δαχτυλάκι της (όπως εμείς στην Ελλάδα με τις διάφορες "Ψυχές βαθιές", τους "Παπαφλέσσες", και τις άλλες ανεκδιήγητες και ανιστόρητες γραφικότητες).

      Τώρα για τη στάση της Ε."Σ"."Σ"."Δ" στην ανατολική Ευρώπη κατά τη διάρκεια της διετούς συμμαχίας της με τους ναζί, το περιστατικό της σφαγής του Κατύν τα λέει, νομίζω, όλα...
      Να σου θυμίσω επίσης ότι η σταλινική Ρωσία δεν είχε υπογράψει τη Συνθήκη της Γενεύης, κάτι που (βάσει της ίδιας Συνθήκης) αποδέσμευε τους ναζί από την τήρησή της...

      Διαγραφή
    2. Καταπληκτικο κειμενο.Συγχαρητηρια για τις αποψεις σου.
      Νοτης

      Διαγραφή
  13. Δεν συχνάζω σε καφενεία. Το χονδροειδές αφήγημα που κατασκευάζει ο φιλελέ αναθεωρητισμός για την νέα ολιγαρχική "ευρώπη" των ιδιωτών υπηκόων, είναι εμφανές εδώ και χρόνια. http://www.theguardian.com/commentisfree/2009/sep/09/second-world-war-soviet-pact . Αυτά για την ιπποτική εισβολή και κατοχή, και το παράνομο της λαϊκής άμυνας και του αντάρτικου, δεν ενδιαφέρομαι να τα σχολιάσω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν είπα ότι συχνάζεις σε καφενεία, αλλά ότι οι "αναλύσεις" που ακούμε στην Ελλάδα είναι καφενειακού τύπου.

      Aν αυτά που λέω υπάγονται στο "χονδροειδές αφήγημα που κατασκευάζει ο φιλελέ αναθεωρητισμός για την νέα ολιγαρχική "ευρώπη" των ιδιωτών υπηκόων", τότε ο Τζων Μέυναρντ Κέυνς που από το 1919 είχε προβλέψει ότι "με αυτή τη Συνθ ήκη [των Βερσαλλιών] σε 20 χρόνια θα έχετε άλλον ένα πόλεμο", είναι προφήτης του "φιλελέ αναθεωρητισμού".

      Για μένα οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι για το μοίρασμα του πλανήτη, είναι ο ίδιος πόλεμος σε δύο δόσεις (αναμένεται η τρίτη...). Οπότε λίγο με ενδιαφέρει (όπως ενδιαφέρει τον Guardian) ποιός τον "αρχίζει" κάθε φορά. Επίσης πάντα δυσκολευόμουν να ξεχωρίσω τις μούρες των γουρουνιών (Τσώρτσιλ, Χίτλερ, Στάλιν κλπ.) μια και μου φαίνονταν πάντα ίδιες. Ούτε μπορώ να καταλάβω πώς ενώ μέχρι τον Αύγουστο του 1939, άγγλοι, γάλλοι, σταλινικοί κλπ. βοηθούσαν (μαζί με τους Χίτλερ και Μουσολίνι) τον Φράνκο, ξαφνικά τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς μετατράπηκαν ως δια μαγείας σε ... αντιφασίστες.

      Tα περί παρανόμου της εμπλοκής των αμάχων σε πόλεμο (και όχι "λαϊκής άμυνας" ή "αντάρτικου") είναι πλέον σχολική ύλη στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης. Αν μάλιστα τα είχαν διδαχτεί και οι παππούδες μας (αντί για το εθνοπατριωτικό κουτόχορτο που τους τάιζαν) η κατοχή στην Ελλάδα θα είχε περάσει σαν συννεφάκι (όπως αλλού).

      Δεν υπήρχε κανείς λόγος για συνέχιση του πολέμου στην Ελλάδα μετά τη συνθηκολόγηση του στρατού. Άλλωστε ο Χίτλερ δεν ήθελε να εισβάλλει στην Ελλάδα (και ακόμα και κατά τη διάρκεια του ελληνο-ιταλικού πολέμου, οι γερμανοί προσπαθούσαν να μεσολαβήσουν για τον τερματισμό του). Οι γερμανοί δεν εισέβαλαν σαν εχθροί, αλλά για να μην πέσει η Ελλάδα στα χέρια των βρετανών. Αυτό αποδεικνύεται από το ότι οι έλληνες στρατιώτες δεν κρατήθηκαν σαν αιχμάλωτοι πολέμου ούτε για μία ώρα, οι αξιωματικοί κράτησαν τα ξίφη τους, αποδόθηκαν γερμανικές τιμές στους έλληνες νεκρούς και οι γερμανοί αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στις επινίκιες παρελάσεις των ιταλών. Επίσης (και σε αντίθεση με τη Γιουκοσλαβία ή την Πολωνία) η Ανώτατη γερμανική Διοίκηση εξέδωσε αυστηρές εντολές προς τα στρατεύματα κατοχής να μην φερθούν σαν να βρίσκονταν σε κατακτημένη χώρα. Τους πρώτους κατοχικούς μήνες οι σχέσεις πληθυσμού και γερμανών ήσαν χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα (και μάλιστα παρά τα εγκλήματα πολέμου των υπανάπτυκτων κρητικών). Μάλιστα μέχρι την εισβολή στη Ρωσία ο πόλεμος διεξαγόταν με τον λεγόμενο "ιπποτισμό" από όλες τις πλευρές (γι' αυτό οι γερμανοί δεν "εξαΰλωσαν" τους άγγλους στη Δουνκέρκη, ενώ είχαν όλη την άνεση). Όλα αυτά είναι εδώ και δεκαετίες γνωστά και μπορείς να τα βρεις παντού.

      Οπότε τί "άμυνα" χρειαζόταν να κάνουν οι έλληνες μετά τη συνθηκολόγηση; Θα σου πω εγώ. Οι βρετανοί ήθελαν συνέχιση του πολέμου στο ελληνικό έδαφος και έτσι έστησαν την "εθνική αντίσταση". Κι όπως είχαν βρει πρόθυμο τον αγγλόφιλο τριτοκοσμικό δικτατορίσκο Μεταξά κι έβαλαν την Ελλάδα στον πόλεμο (ενώ θα μπορούσε να έχει μείνει ουδέτερη όπως η Τουρκία), έτσι βρήκαν τους λιμασμένους για χρυσές λίρες σταλινικούς ή άλλους "αντάρτες". Από τότε οι γερμανοί άλλαξαν "τροπάρι" (και πολύ καλά έκαναν).

      Ακόμα και για τον λιμό του χειμώνα 1940-41, αποκλειστικοί υπεύθυνοι ήσαν οι άγγλοι και ο ναυτικός αποκλεισμός που επέβαλαν στην κατεχόμενη Ελλάδα (όπως επίσης στο Βέλγιο και τη Νορβηγία):
      http://hypnovatis.blogspot.gr/2012/09/blog-post_6427.html
      Ο στόχος τους ήταν, φυσικά, να προκαλέσουν κοινωνικές αναταραχές και προβλήματα στους γερμανούς.

      Πρόκειται για γεγονότα πασίγνωστα (εκτός Ελλάδος) εδώ και δεκαετίες (κι όχι για αποκυήματα κάποιου πρόσφατου νεοφιλελέ αναθεωρητισμού).

      Αντιθέτως οι ιταλοί υπήρξαν πλιατσικολόγοι, βιαστές, βασανιστές και δολοφόνοι από την πρώτη μέρα. Αλλά επειδή από το 1943 έγιναν "σύμμαχοι", πήραν "άφεση".

      Διαγραφή
  14. Τον έχουν ξεφτιλίσει στο δούλεμα λέμε (σχετικά με τους ισχυρισμούς του ότι ο προσφάτως εκλιπών Νίκος Τριανταφυλλίδης γούσταρε Καφάση).

    Του άφησα το παρακάτω hoax σχόλιο:
    "To 2007-2008 μαζεύονταν στο σπίτι του Reininger μαζί με τον Dirk Polak των Mecano (που τότε έμενε κι εκείνος Ελλάδα) και ακούγανε λαϊκά, μέχρι και σκυλάδικα."
    http://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/06/1966-2016.html?showComment=1465404406861#c7658711678111002667

    Πιο κάτω του άφησαν αυτό:
    "Ο Νικολας λάτρευε τον Καφαση. Και η γειτνίαση του Gagarin 205 με τα Αγρίμια δεν τον άφηνε ασυγκίνητο. Δεν ειχε καμια σχεςη με τους μη μου απτου δηθεν περισπουδαστους ροκαδες. Ηταν ωραίος και ξεχώριζε το καλο ροκ μεσα στη σαβούρα και την καλή σαβούρα μεσα στη δηθενια. Κάποιους απο εμας μας ενεπνεε και θα μας εμπνέει για πολλά χρονια ακομη."

    Και η απάντηση του ξερόλα:
    "Εμένα να μη μου τα λέτε αυτά (δηλαδή καλά κάνετε και τα λέτε μάγκες μου!), εγώ τα ξέρω. Το μάτι και το αυτί του Τριανταφυλλίδη έκοβαν…
    Ας τ’ ακούσουν λοιπόν και οι διάφοροι λεμέδες, αναρχοφασίστες και λοιπά «ζώα» της… ξηράς και της θάλασσας, που δεν ντρέπονται να εκφράζουν, δημοσίως, γνώμη για τη μουσική. Ου να μου χαθείτε ΑΓΥΡΤΕΣ!"

    Ό,τι να 'ναι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Kαλά δεν ξέρεις ότι ο Blaine Reininger παράγγελνε τους δίσκους του Καφάση από τα mid '80s, όταν έμενε ακόμα στις ΗΠΑ; Έχει όλες τις first press releases του. Η επίδραση τού Καφάση είναι πασιφανής στο Live In Brussels (ας πούμε στο Night Air)...
      Αλλά κι οι Mecano επηρεάστηκαν (μέσω των Tuxedo Moon) απ' τον Καφάση. Π.χ. στο Room For Two είναι εμφανής η αντιγραφή.

      Επίσης ο Reininger σε πολλά βίντεο κλίπ του επηρεάστηκε απ' τις ταινίες του Γκουζγκούνη.
      Είμαι σίγουρος ότι κι αυτό το ήξερε ο "δισκορύχος".

      @
      "ξεχώριζε [...] την καλή σαβούρα μεσα στη δηθενια"

      Αυτό θα πει "το τερματίσαμε";

      Eπίσης πρόσεξα κι αυτό:
      "Γκιντεμπόρ" (...)
      (http://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/06/1966-2016.html?showComment=1465379303831#c190271916853558173)

      Διαγραφή
  15. @
    "Κι επειδή αυτός ο άχρηστος εξακολουθεί να λέει ό,τι παπαριά του κατέβει… να πω στους δισκορύχους πως η υπόθεση Spectrum δεν έχει κλείσει (όπως ήδη έχω πει) και πως την επόμενη εβδομάδα θα έχουμε και ΜΕΡΟΣ ΙΙ… και τότε θα γελάσουμε –το υπόσχομαι– ξανά και πολύ. Και τότε θα δούμε ποιος θα ξαναπάει σέρνοντας στη σέντρα…"

    http://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/06/1966-2016.html?showComment=1465480531452#c8468273538629071590

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αν αποδείξει ΚΑΙ τα τρία παρακάτω:
      α) ότι οι Spectrum ήσαν ΨΥΧΕΔΕΛΙΚΟ συγκρότημα (όχι ... psych pop, psych disco, psych karaoke, psych skyladiko και οι άλλες υπεκφυγές που συνηθίζει),
      β) τον τίτλο της ανάρτησής του ("Η ψυχεδέλεια στην υπηρεσία της ελληνικής μαύρης αντίδρασης"), που σημαίνει να αποδείξει ότι οι Spectrum ισούνται με / εκφράζουν / ενσαρκώνουν κλπ. την Ψυχεδέλεια,
      γ) ότι έπαιξαν για τον Κοκό (έστω και μέσω ... τηλεδιάσκεψης) και όχι τον Τοτό ,

      τότε φυσικά θα πάω στη σέντρα.
      Ελπίζω μόνο να τελειώσουμε με το ΜΕΡΟΣ ΙΙ, και να μην καταλήξει σήριαλ με τις γνωστές "δισκορυχειακές" μούφες, γιατί τότε θα συνεχίσουμε να γελάμε όπως μέχρι τώρα.
      Ως αποδεικτικά στοιχεία ΚΑΙ για τις τρεις παραπάνω προϋποθέσεις δέχομαι και τεύχη των "Μοντέρνων Ρυθμών" (ή, έστω, χουντικά Επίκαιρα)...

      Φυσικά η "υπόθεση Spectrum" θα είναι (;) μόνο η αρχή. Απομένουν κάμποσα άλλα ζητήματα που δεν έχει απαντήσει...

      Διαγραφή
    2. Δεν θα υπάρξει "Spectrum ΜΕΡΟΣ ΙΙ":

      "Λέω στον παραπάνω ανώνυμο βλάκα (13 Ιουνίου 2016 - 11:38 π.μ.) πως στο θέμα Spectrum ό,τι είχα να πω το είπα και δεν έχω ν’ αποδείξω τίποτα και σε κανέναν. Κανέναν εξάλλου δεν μπορώ να μετατρέψω από ηλίθιο σε έξυπνο.
      Εγώ γράφω αυτά που πρέπει να γράψω, μελετώντας το παρελθόν, και όποιος γουστάρει τ’ ακούει, όποιος δε γουστάρει κλείνει τ’ αυτιά του.
      Απλώς, εκείνο που θα κάνω θα είναι να… παραδώσω γι’ άλλη μια φορά τζάμπα μάθημα μεθόδου ανάλυσης και «διαβάσματος» μιας ΑΞΙΟΠΙΣΤΗΣ είδησης στους βλαμμένους.
      Το ξέρω, χαμένο θα πάει (όσον αφορά στους βλαμμένους), αλλά επειδή η πλειονότητα εκείνων που με διαβάζει είναι άνθρωποι που σκέφτονται αυτοί ακριβώς οι άνθρωποι θα έχουν να κερδίσουν. "

      http://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/06/60.html?showComment=1465815339121#c5803503663800979608

      Διαγραφή
    3. Προσετέθη η δέουσα ενημέρωσις:
      http://hypnovatis.blogspot.gr/2016/05/blog-post_18.html

      Διαγραφή
  16. Τί σημασία έχει το τί επιχειρούν -παβλωφικά- να ενσταλάξουν στους υπηκόους οι ιδεολογικοί μηχανισμοί της ευρωδικτατορίας? Υποταγή. Καθόλου παράξενο. Και μια πλατωνική , ετερόνομη εκδοχή του δίκαιου και του ηθικού. Οσο για τους δυο ιμπεριαλισμούς, θα πρέπεινα το δούμε σε σχέση με το μέλλον της ευρώπης -και κάθε χώρας ξεχωριστά- στην περίπτωση επικράτησης του ενός ή του άλλου. Και κάθε απόφαση φυσικά τότε επηρρέαζε την έκβαση. Η αντιπαράθεση με τους ναζί ήταν -τηρουμένων των αναλογιών- το αντίστοιχο της τωρινής αντιπαράθεσης με τους τζιχαντιστές. Προφανώς είμαι ευχαριστημένος που γεννήθηκα σε έναν κόσμο διαμορφωμένο από την ιδεολογία των νικητών του β ππ (αμφοτέρων). Οι γερμανοί δεν ξέρω, αλλα δεν με ενδιαφέρει κι όλα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σχετικά με τη υποταγή που προσπαθούν να ενσταλάξουν στους υπηκόους οι ιδεολογικοί μηχανισμοί της ευρωδικτατορίας, αλλά και με την πλατωνική, ετερόνομη εκδοχή του δίκαιου και του ηθικού (όπως τα περιγράφεις), όχι μόνο συμφωνώ, αλλά δεν θα μπορούσα να το διατυπώσω καλύτερα. Από την άλλη όμως, επειδή δεν είμαι από εκείνους που περνούσαν καλά πριν την «κρίση», δεν θεωρώ εχθρό μου την ευρωδικτατορία που … με ξεβόλεψε (όπως κάτι εθνοκεντρικά σκεπτόμενοι δημόσιοι υπάλληλοι), αλλά την εγχώρια ελίτ (και τα ερείσματά της στην κοινωνία), που ούτε πριν την «κρίση» με άφηναν σε χλωρό κλαδί.

      Όσο για τον ναζισμό, ήταν η αντίδραση της γερμανικής ελίτ απέναντι στους εξοντωτικούς όρους της Συνθήκης των Βερσαλλιών. Ο Κέυνς τον είχε προβλέψει πριν καν τον σκεφτεί ο Χίτλερ. Θέλω να πω ότι αν οι ηττημένοι του Α' παγκοσμίου ήσαν οι βρετανοί και τους είχε επιβληθεί μια παρόμοια Συνθήκη, θα συνέβαινε κι εκεί άνοδος του φασισμού. Δηλ. ο ναζισμός δεν είναι εγγενώς γερμανικό προϊόν ή μόνιμο χαρακτηριστικό, με την έννοια που ο μουσουλμανισμός είναι παράδοση αιώνων που έχει διαποτίσει την κοινωνία. Γι΄αυτό δεν θεωρώ ότι οι ναζί ήσαν το αντίστοιχο των τζιχαντιστών.
      Ο ναζισμός ήταν κάτι παροδικό που θα εξέλειπε όταν η γερμανική ελίτ θα είχε ισχυροποιηθεί έναντι των ανταγωνιστριών της, τόσο ώστε να μην τον χρειάζεται.
      Κι ούτε υπήρξαν οι ναζί περισσότερο ρατσιστές από τους λευκούς αγγλόφωνους δουλοκτήτες, ή περισσότερο γενοκτόνοι από τους ισπανούς κονκισταδόρες, ή πιο κτηνώδεις κι αιμοβόροι απ' τους ιάπωνες, ή πιο φυλετιστές απ’ τους σιωνιστές, ή πιο ολοκληρωτιστές από τους σταλινικούς.

      Με αυτή την έννοια ο ναζισμός ήταν ένα ενδοκαπιταλιστικό και όχι πολιτισμικό ζήτημα, κι ο εναντίον του πόλεμος ήταν υπόθεση των καπιταλιστικών ελίτ που τον έθρεψαν (συμπεριλαμβάνω σ’αυτές και την «σοβιετική» γραφειοκρατία ως τρίτο ιμπεριαλισμό). Και δεν βλέπω γιατί οι εκμεταλλευόμενοι θα έπρεπε να εμπλακούν σ' αυτή την υπόθεση, αντί να αρπάξουν την ευκαιρία να κάνουν την κοινωνική επανάσταση. Προσωπικά πάντως σε καμμία περίπτωση δεν θα συντασσόμουν πατριωτικά με την ελίτ της χώρας μου, ούτε θα διάλεγα μεταξύ «καλών» και «κακών» αφεντικών, γιατί έτσι θα έπαιζα το παιχνίδι τους. Εξάλλου πάντα θα υπάρχουν αφεντικά που θα είναι «προτιμότερα» από άλλα. Με αυτή τη νοοτροπία όμως δεν θα ξεφύγουμε ποτέ από τον φαύλο κύκλο του πατριωτισμού/εθνικισμού/φασισμού και πάντα θα αλληλοσφαζόμαστε στους πολέμους των αφεντικών μας.

      Κι εγώ επίσης θεωρώ προτιμότερο που γεννήθηκα στον κόσμο των νικητών του πολέμου (και ποιος δεν θα το θεωρούσε;). Όμως, ποιών νικητών; Στους νικητές δεν είναι μόνο ο αγγλοσαξωνικός καπιταλισμός αλλά και ο σημερινός γερμανικός καπιταλισμός, και ο τέως σταλινισμός (δηλ. μια άλλη μορφή φασισμού, που μάλιστα η ελίτ που τον δημιούργησε δεν θα τον αποκήρυσσε ποτέ, όσο κι αν ισχυροποιείτο). Αν λοιπόν ήμουν σε χώρα του πρώην ανατολικού μπλοκ (κι αν φυσικά δεν ήμουν εβραίος), νομίζω ότι θα προτιμούσα να είχε νικήσει η Γερμανία, γιατί έτσι ίσως είχα κάποιες ψευτοελευθερίες παραπάνω. Γενικά όμως δεν θα μπορούσα να προεξοφλήσω σε ποια μοιρασιά θα έπεφτε η χώρα μου, για να διαμορφώσω από πριν τη στάση μου. Οπότε, πάλι διεθνιστική αντιπατριωτική στάση θα τηρούσα εξαρχής.

      Τέλος, θεωρώ εγχώριο μύθο ότι η στάση της Ελλάδας είχε οποιαδήποτε συμβολή στην έκβαση του πολέμου. Ούτε καθυστέρησε τη γερμανική εισβολή στη Ρωσία (άλλος μύθος κι αυτός… - η επιχείρηση Μπαρμπαρόσα έγινε απολύτως μέσα στα χρονοδιαγράμματα), ούτε η «εθνική αντίσταση» είχε κάποια συμβολή στην "απελευθέρωση" (όπως ομολογείται στην τελευταία ημερήσια διαταγή του ΕΛΑΣ), ούτε το «αντάρτικο» δέσμευε γερμανικές δυνάμεις στην Ελλάδα (τρεις γερμανικές μεραρχίες όλες κι όλες στάθμευαν στην Ελλάδα, κι αυτές β΄ διαλογής με ελαφρύ οπλισμό, αποτελούμενες κυρίως από «υπερήλικες» αλσατούς, αυστριακούς και τουρκμένιους). Σε αντίθεση με την Πολωνία, ή τη Ρουμανία, η Ελλάδα μπορούσε να μείνει ουδέτερη. Κι αφού μπορούσε, έπρεπε. Θεωρώ μάλιστα ότι η Ελλάδα είναι στους ηττημένους του πολέμου μια και ο πόλεμος που άρχισε γι΄ αυτήν το 1940 τελείωσε το 1974.

      Διαγραφή
  17. Όπως αναφέρει ο Λουκάς Αξελός ("Εκδοτική δραστηριότητα και κίνηση των ιδεών στην Ελλάδα", εκδόσεις "Στοχαστής", 1984) τον Οκτώβριο του 1971 η χούντα έφτιαξε μια λίστα "επικίνδυνων βιβλίων" (124 βιβλία και 6 περιοδικά) στα όποια συμπεριλαμβάνονταν τα "Έρως και Πολιτισμός" και "Ο Μονοδιάστατος Άνθρωπος" του Μαρκούζε. Δηλαδή τα βιβλία αυτά, αν δεν είχαν ξεφύγει της χούντας και δεν είχαν ήδη εκδοθεί, η χούντα θα τα είχε απαγορεύσει.
    Αυτά για να μην λένε κάποιοι ότι η χούντα επέτρεπε τα βιβλία της αντικουλτούρας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. O γραφικός σταλινομουσικοδημοσιογραφίσκος ξαναχτύπησε:
    "ροκ, ελληνικό ροκ και στρατός στην Ελλάδα του δεύτερου μισού των sixties"

    Προσποιείται ότι τόσους μήνες δεν έχει δει αυτά που γράφονται εδώ, και σήμερα επανέρχεται με το γνωστό ποιηματάκι του μπας και κλέψει καμιά εντύπωση ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Xα χα χα!
      Ασ' τον να χτυπιέται όσο θέλει. Αν αποφασίσει να μας πει τίποτα καινούριο, εδώ είμαστε.

      Διαγραφή
  19. Περιττο να σου πω φιλε μου,οτι εκανα κοπυπεηστ το κειμενο για να το μελετησω,δε με πολυβολευει η οθονη.Σχετικα με τον Λεμμυ μου κανει εντυπωση το γεγονος ότι ειπε αυτά σχετικα με θρησκεια και την πορεια προς τον θανατο κλπ.Ο ιδιος εν ζωη,διατηρουσε μια τεραστια συλλογη γερμανικων μιλιταρια του ΒΠΠ,μιλαμε ειχε μεχρι και αρμα μάχης!Φυσικα δε λεω ότι ηταν ναζι ουτε ποτε ο ιδιος ειπε κατι τετοιο,απλα μου κανει εντυπωση η φραση του-καθαρα "αντιηρωική" σε συσχετισμο με τη συλλογη του.Ευχαριστω.
    Νοτης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. "Εξάλλου πάντα θα υπάρχουν αφεντικά που θα είναι «προτιμότερα» από άλλα. Με αυτή τη νοοτροπία όμως δεν θα ξεφύγουμε ποτέ από τον φαύλο κύκλο του πατριωτισμού/εθνικισμού/φασισμού και πάντα θα αλληλοσφαζόμαστε στους πολέμους των αφεντικών μας." Κι αν ειναι πολεμος πολιτισμων;Τι κανουμε τοτε;Προσωπικα προτιμω απεναντι μου 10 χρυσαβγουλους απο εναν ταλιμπαν...Τοτε.εκεί,ειναι θεμα αφεντικων;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ακριβώς θέμα αφεντικών είναι και εκεί. Ποιοί εκφράζουν τον δυτικό πολιτισμό; Η ... "Ε".Ε μήπως (και οι μενουμεβρόπηδες, οι νεοφασιστοφιλελέδες και λοιποί ευρωλαϊκιστές); Οπότε σε αυτή την περίπτωση (αν φυσικά θέλεις να είσαι συνεπής) πρώτα καθαρίζεις με τους εντός "Ε".Ε. εχθρούς/κάπηλους του ευρωπαϊκού πολιτισμού που φορούν τον φερετζέ του ευρωπαίου, και μετά ασχολείσαι με τους εκτός (ταλιμπάν). Όλα τα άλλα είναι υποκρισία που διαιωνίζει τον (ψευδο)πολιτισμικό εθνικισμό τον οποίο έχουν σκαρώσει οι νεοφασιστοφιλελέδες ιδιοκτήτες της ενωμένης "Ευρώπης".

      Διαγραφή